Christifideles laici: Różnice pomiędzy wersjami
m |
m |
||
(Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
Linia 2: | Linia 2: | ||
Autor hasła: o. Maciej Zięba OP | Autor hasła: o. Maciej Zięba OP | ||
− | '''Christifideles laici''' ('''Wielka karta laikatu''') - | + | '''Christifideles laici''' ('''Wielka karta laikatu''') - tę adhortację apostolską można nazwać wielką kartą laikatu chrześcijańskiego. Została ona opublikowana jako owoc obrad Synodu Biskupów. Symptomatyczne jest to, że Jan Paweł II podpisał jej tekst 30 grudnia 1988, w święto Świętej Rodziny, podkreślając subtelnie, a zarazem wyraźnie, że rodzina jest specjalnym i najważniejszym miejscem realizacji chrześcijańskiego powołania. |
− | kartą laikatu chrześcijańskiego. Została ona opublikowana | ||
− | jako owoc obrad Synodu Biskupów. Symptomatyczne jest to, że Jan Paweł II podpisał jej tekst 30 grudnia 1988 | ||
− | Świętej Rodziny, podkreślając subtelnie, a zarazem wyraźnie, | ||
− | że rodzina jest specjalnym i najważniejszym miejscem realizacji | ||
− | chrześcijańskiego powołania. | ||
== Tezy adhortacji == | == Tezy adhortacji == | ||
− | Adhortacja składa się z pięciu rozdziałów, a jej rozważania | + | Adhortacja składa się z pięciu rozdziałów, a jej rozważania oparte są na rozwinięciu biblijnej metafory o winnicy Pańskiej. |
− | oparte są na rozwinięciu biblijnej metafory o winnicy Pańskiej. | ||
− | We wprowadzeniu Jan Paweł II podkreśla, wychodząc od | + | We wprowadzeniu Jan Paweł II podkreśla, wychodząc od słów Chrystusa: ''Idźcie i wy do mojej winnicy'', konieczność zaangażowania się laikatu w misję Kościoła w kontekście wielkich potrzeb współczesnego świata. |
− | słów Chrystusa: | ||
− | się laikatu w misję Kościoła w kontekście wielkich | ||
− | potrzeb współczesnego świata. | ||
− | Rozdział pierwszy, noszący tytuł: | + | Rozdział pierwszy, noszący tytuł: ''Ja jestem krzewem winnym, wy latoroślami'', zajmuje się teologią laikatu. Przede wszystkim Papież przypomina soborową definicję laikatu, zrywającą z obecnym w Kościele przez wiele ostatnich stuleci myśleniem, że świeccy w Kościele to ''nie-duchowni''. |
− | wy | ||
− | Papież przypomina soborową definicję laikatu, zrywającą | ||
− | z obecnym w Kościele przez wiele ostatnich stuleci myśleniem, | ||
− | że świeccy w Kościele to | ||
− | + | ''W swojej odpowiedzi na pytanie "kim są wierni świeccy"'' – przypomina Jan Paweł II – ''Sobór odbiegł od poprzednich definicji, w większości negatywnych, i przyjmując zdecydowanie pozytywny punkt widzenia, stwierdził z całym przekonaniem, że są oni pełnoprawnymi członkami Kościoła objętymi jego tajemnicą i obdarzonymi specyficznym powołaniem, którego celem w sposób szczególny jest szukanie Królestwa Bożego, zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej''. Następnie Jan Paweł II podkreśla realny udział ludzi świeckich w potrójnej godności Chrystusa – prorockiej, kapłańskiej i królewskiej. Stąd też – Papież cytuje Konstytucję Lumen gentium – ''wspólna jest godność członków wynikająca z ich odrodzenia się w Chrystusie, wspólna łaska synów, wspólne powołanie do doskonałości, jedno zbawienie, jedna nadzieja i miłość niepodzielna'', wspólne | |
− | – przypomina Jan Paweł II – Sobór odbiegł od poprzednich definicji, | + | jest też najważniejsze i podstawowe powołanie do świętości. ''Dziś wszyscy chrześcijanie powinni jak najpilniej podjąć drogę ewangelicznej odnowy w wielkodusznej odpowiedzi na wezwanie Apostoła do tego, "aby w całym postępowaniu stali się świętymi" (por. 1 P 1,15)''. Na tę pilną potrzebę położył szczęśliwie nacisk, dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II, Synod nadzwyczajny w roku 1985: ''"W ciągu całej historii Kościoła, w okolicznościach najtrudniejszych święte i święci byli zawsze źródłem i początkiem odnowy. Dlatego dziś pilnie potrzebujemy świętych, o których trzeba usilnie błagać Boga". Wszyscy wierni z tytułu swej przynależności do Kościoła otrzymują powszechne powołanie do świętości i w nim współuczestniczą''. |
− | w większości negatywnych, i przyjmując zdecydowanie pozytywny | ||
− | punkt widzenia, stwierdził z całym przekonaniem, że są | ||
− | oni pełnoprawnymi członkami Kościoła objętymi jego tajemnicą | ||
− | i obdarzonymi specyficznym powołaniem, którego celem w sposób | ||
− | szczególny jest szukanie Królestwa Bożego, zajmując się | ||
− | sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli | ||
− | Jan Paweł II podkreśla realny udział ludzi świeckich w potrójnej | ||
− | godności Chrystusa – prorockiej, kapłańskiej i królewskiej. Stąd | ||
− | też – Papież cytuje Konstytucję Lumen gentium – | ||
− | godność członków wynikająca z ich odrodzenia się w Chrystusie, | ||
− | wspólna łaska synów, wspólne powołanie do doskonałości, | ||
− | jedno zbawienie, jedna nadzieja i miłość | ||
− | jest też najważniejsze i podstawowe powołanie do świętości. | ||
− | |||
− | ewangelicznej odnowy w wielkodusznej odpowiedzi na wezwanie | ||
− | Apostoła do tego, | ||
− | nacisk, dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II, Synod | ||
− | nadzwyczajny w roku 1985: | ||
− | w okolicznościach najtrudniejszych święte i święci byli zawsze | ||
− | źródłem i początkiem odnowy. Dlatego dziś pilnie potrzebujemy | ||
− | świętych, o których trzeba usilnie błagać | ||
− | z tytułu swej przynależności do Kościoła otrzymują powszechne | ||
− | powołanie do świętości i w nim | ||
− | Tym, co wyróżnia chrześcijan świeckich to fakt, że żyją | + | Tym, co wyróżnia chrześcijan świeckich to fakt, że żyją ''w świecie, to znaczy pośród wszystkich razem i poszczególnych spraw i obowiązków świata, i w zwyczajnych warunkach życia rodzinnego i społecznego, z których niejako utkana jest ich egzystencja. W tym świecie prowadzą też normalne życie, uczą się, pracują, utrzymują ze sobą różnorakie kontakty: przyjacielskie, społeczne, zawodowe, kulturalne itd. Sobór traktuje ich stan nie jako zwykły fakt, zewnętrzny i środowiskowy, ale jako rzeczywistość, która osiąga swój pełny sens w Jezusie Chrystusie. Co więcej, stwierdza, że samo Słowo Wcielone zechciało być uczestnikiem ludzkiej społeczności. Jezus uświęcał ludzkie związki, w pierwszym rzędzie rodzinne, z których powstają urządzenia społeczne. Zechciał prowadzić życie rzemieślnika, właściwe dla jego czasu i kraju''. Są więc ludzie świeccy niejako zanurzeni w świat współczesny i są jego częścią, a zarazem – podkreślając znaczenie ''świeckiego'' wymiaru życia Jezusa – są obdarzeni przez Niego ewangeliczną misją. ''W ten oto sposób'' – komentuje Papież – ''"świat" staje się polem i narzędziem ludzi świeckich w realizacji ich chrześcijańskiego powołania''. I w tym właśnie objawia się specyfika powołania laikatu i jego komplementarność, w stosunku do powołania duchownych. ''Chrzest bowiem nie odrywa świeckich od świata, lecz powierza im powołanie, które właśnie w świecie, wewnątrz świata winno się urzeczywistniać, albowiem tam ich Bóg powołuje, aby wykonując właściwe sobie zadania, kierowani duchem ewangelicznym przyczyniali się do uświęcenia świata na kształt zaczynu, od wewnątrz niejako, i w ten sposób przykładem zwłaszcza swego życia promieniując wiarą, nadzieją i miłością, ukazywali innym Chrystusa''. |
− | |||
− | spraw i obowiązków świata, i w zwyczajnych warunkach życia | ||
− | rodzinnego i społecznego, z których niejako utkana jest ich | ||
− | egzystencja. W tym świecie prowadzą też normalne życie, uczą | ||
− | się, pracują, utrzymują ze sobą różnorakie kontakty: przyjacielskie, | ||
− | społeczne, zawodowe, kulturalne itd. Sobór traktuje ich | ||
− | stan nie jako zwykły fakt, zewnętrzny i środowiskowy, ale jako | ||
− | rzeczywistość, która osiąga swój pełny sens w Jezusie Chrystusie. | ||
− | Co więcej, stwierdza, że samo Słowo Wcielone zechciało być | ||
− | uczestnikiem ludzkiej społeczności. Jezus uświęcał ludzkie związki, | ||
− | w pierwszym rzędzie rodzinne, z których powstają urządzenia | ||
− | społeczne. Zechciał prowadzić życie rzemieślnika, właściwe dla | ||
− | jego czasu i | ||
− | w świat współczesny i są jego częścią, a zarazem – podkreślając | ||
− | znaczenie | ||
− | przez Niego ewangeliczną misją. | ||
− | Papież – | ||
− | w realizacji ich chrześcijańskiego | ||
− | objawia się specyfika powołania laikatu i jego komplementarność, | ||
− | w stosunku do powołania duchownych. | ||
− | nie odrywa świeckich od świata, lecz powierza im powołanie, | ||
− | które właśnie w świecie, wewnątrz świata winno się urzeczywistniać, | ||
− | albowiem tam ich Bóg powołuje, aby wykonując właściwe | ||
− | sobie zadania, kierowani duchem ewangelicznym przyczyniali się do uświęcenia świata na kształt zaczynu, od wewnątrz niejako, | ||
− | i w ten sposób przykładem zwłaszcza swego życia promieniując | ||
− | wiarą, nadzieją i miłością, ukazywali innym | ||
− | Bycie w Kościele człowiekiem świeckim nie jest więc faktem | + | Bycie w Kościele człowiekiem świeckim nie jest więc faktem socjologicznym czy egzystencjalnym, ale przede wszystkim jest faktem teologicznym. Jest to bycie obdarowanym specjalną, niepowtarzalną misją, którą Chrystus i Jego Kościół powierzają świeckim chrześcijanom. To oni bowiem, żyjąc w świecie, wsłuchują się w głos Boga objawiającego im ich konkretne powołanie oraz swój zamiar, by ''szukali Królestwa Bożego zajmując się sprawami Bożymi i kierując nimi po myśli Bożej''. |
− | socjologicznym czy egzystencjalnym, ale przede wszystkim | ||
− | jest faktem teologicznym. Jest to bycie obdarowanym specjalną, | ||
− | niepowtarzalną misją, którą Chrystus i Jego Kościół powierzają | ||
− | świeckim chrześcijanom. To oni bowiem, żyjąc w świecie, wsłuchują | ||
− | się w głos Boga objawiającego im ich konkretne powołanie | ||
− | oraz swój zamiar, by | ||
− | sprawami Bożymi i kierując nimi po myśli | ||
− | Chrześcijańskie powołanie i misja świeckich obejmuje więc | + | Chrześcijańskie powołanie i misja świeckich obejmuje więc cały świat, wszystkie obszary, w których żyją oni i działają, a także szerokie obszary życia społecznego, obszary kultury, ekonomii i polityki, które winni przepajać duchem Ewangelii. W ten sposób każde ich działanie poprzez bycie świadkiem Ewangelii może stać się, i winno się stawać, działaniem apostolskim, wypełnianiem specjalnej misji Boga powierzonej człowiekowi świeckiemu. |
− | cały świat, wszystkie obszary, w których żyją oni i działają, a także | ||
− | szerokie obszary życia społecznego, obszary kultury, ekonomii | ||
− | i polityki, które winni przepajać duchem Ewangelii. W ten sposób | ||
− | każde ich działanie poprzez bycie świadkiem Ewangelii może stać | ||
− | się, i winno się stawać, działaniem apostolskim, wypełnianiem | ||
− | specjalnej misji Boga powierzonej człowiekowi świeckiemu. | ||
− | Adhortacja podkreślając fundamentalne znaczenie rodziny | + | Adhortacja podkreślając fundamentalne znaczenie rodziny i wspólnoty parafialnej w życiu chrześcijanina nie ogranicza jednak rozumienia misji świeckich jedynie do aktywności prowadzonej przy kościele parafialnym. Ukazuje też wielkie obszary misji i apostolstwa świeckich w pracy, w zaangażowaniu kulturalnym i społecznym, które podejmują oni w codziennym życiu. |
− | i wspólnoty parafialnej w życiu chrześcijanina nie ogranicza jednak | ||
− | rozumienia misji świeckich jedynie do aktywności prowadzonej | ||
− | przy kościele parafialnym. Ukazuje też wielkie obszary | ||
− | misji i apostolstwa świeckich w pracy, w zaangażowaniu kulturalnym | ||
− | i społecznym, które podejmują oni w codziennym życiu. | ||
− | Rozdział drugi, który nosi tytuł: | + | Rozdział drugi, który nosi tytuł: ''Latorośle jednego krzewu'', jest poświęcony uczestnictwu świeckich w życiu Kościoła. Po omówieniu soborowej eklezjologii komunii Jan Paweł II pokazuje, że implikacją takiego samo-rozumienia Kościoła jest wielowątkowe zaangażowanie się świeckich w życie wspólnoty kościelnej (zwłaszcza w życie parafii) poprzez pełnienie w niej różnych posług i służenie swoimi charyzmatami zarówno w wymiarze jednostkowym jak i wspólnotowym. Papież podaje kryteria kościelnego charakteru zrzeszeń katolickich, podkreślając, że skoro działają one w Kościele i dla Kościoła, to nie mogą mieć ani prywatnego, ani samozwańczego charakteru. |
− | jest poświęcony uczestnictwu świeckich w życiu Kościoła. | ||
− | Po omówieniu soborowej eklezjologii komunii Jan Paweł II | ||
− | pokazuje, że implikacją takiego samo-rozumienia Kościoła jest | ||
− | wielowątkowe zaangażowanie się świeckich w życie wspólnoty | ||
− | kościelnej (zwłaszcza w życie parafii) poprzez pełnienie w niej | ||
− | różnych posług i służenie swoimi charyzmatami zarówno w wymiarze | ||
− | jednostkowym jak i wspólnotowym. Papież podaje kryteria | ||
− | kościelnego charakteru zrzeszeń katolickich, podkreślając, że skoro działają one w Kościele i dla Kościoła, to nie mogą mieć | ||
− | ani prywatnego, ani samozwańczego charakteru. | ||
− | Kolejny rozdział: | + | Kolejny rozdział: ''Przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili'' ukazuje rozległe pola zaangażowań ludzi świeckich w ewangelizacyjną misję Kościoła. Za szczególnie ważne uważa Jan Paweł II krzewienie poszanowania dla godności osoby ludzkiej, zwłaszcza prawa do życia i wolności religijnej. Podstawowym miejscem dla realizowania powołania osoby świeckiej jest rodzina, ale miłość i wypływająca z niej solidarność otwiera także chrześcijan na zaangażowanie się w poprawę bytu innych ludzi i większych społeczności. Niezwykle istotną sprawą jest więc zaangażowanie świeckich w rzeczywistość polityczną i gospodarczą, by przenikać je duchem Ewangelii. Podstawową przestrzenią ewangelizacji jest jednak kultura, bowiem „tylko |
− | i owoc | + | w obrębie kultury i poprzez kulturę wiara chrześcijańska staje się historyczna i tworzy historię''. Dlatego ''Kościół zachęca świeckich, by z odwagą i twórczą inteligencją byli obecni w uprzywilejowanych miejscach kultury, jakimi są szkoły i uniwersytety, ośrodki badań naukowych i technicznych, środowiska twórczości artystycznej i humanistycznej refleksji''. |
− | w ewangelizacyjną misję Kościoła. Za szczególnie ważne | ||
− | uważa Jan Paweł II krzewienie poszanowania dla godności osoby | ||
− | ludzkiej, zwłaszcza prawa do życia i wolności religijnej. Podstawowym | ||
− | miejscem dla realizowania powołania osoby świeckiej | ||
− | jest rodzina, ale miłość i wypływająca z niej solidarność otwiera | ||
− | także chrześcijan na zaangażowanie się w poprawę bytu innych | ||
− | ludzi i większych społeczności. Niezwykle istotną sprawą | ||
− | jest więc zaangażowanie świeckich w rzeczywistość polityczną | ||
− | i gospodarczą, by przenikać je duchem Ewangelii. Podstawową | ||
− | przestrzenią ewangelizacji jest jednak kultura, bowiem „tylko | ||
− | w obrębie kultury i poprzez kulturę wiara chrześcijańska staje się | ||
− | historyczna i tworzy | ||
− | by z odwagą i twórczą inteligencją byli obecni w uprzywilejowanych | ||
− | miejscach kultury, jakimi są szkoły i uniwersytety, | ||
− | ośrodki badań naukowych i technicznych, środowiska twórczości | ||
− | artystycznej i humanistycznej | ||
− | Rozdział czwarty: | + | Rozdział czwarty: ''Robotnicy w winnicy Pańskiej'' omawia różnorodność [[Powołanie (chrześcijańskie)|chrześcijańskich powołań]] zależną od wieku: dzieci, młodych i starszych, powołanie ludzi cierpiących, a także różnorodność i komplementarność, przy pełnej ich równości, powołań mężczyzny i kobiety. W tym miejscu Ojciec Święty przedstawia dłuższe rozważania na temat antropologicznych i teologicznych uwarunkowaniach feminizmu chrześcijańskiego oraz ukazuje liczne możliwości lepszego wykorzystania kobiecych talentów w misji Kościoła. |
− | różnorodność chrześcijańskich powołań zależną od wieku: dzieci, | ||
− | młodych i starszych, powołanie ludzi cierpiących, a także różnorodność | ||
− | i komplementarność, przy pełnej ich równości, powołań | ||
− | mężczyzny i kobiety. W tym miejscu Ojciec Święty przedstawia | ||
− | dłuższe rozważania na temat antropologicznych i teologicznych | ||
− | uwarunkowaniach feminizmu chrześcijańskiego oraz ukazuje | ||
− | liczne możliwości lepszego wykorzystania kobiecych talentów | ||
− | w misji Kościoła. | ||
− | Ostatni rozdział – | + | Ostatni rozdział – ''Abyście przynosili owoc obfitszy'' – jest poświęcony formacji katolików świeckich, w której uczestniczy Urząd Nauczycielski Kościoła oraz różnorodne wspólnoty, wśród których rodzina i parafia zajmują miejsce poczesne. |
− | poświęcony formacji katolików świeckich, w której uczestniczy | ||
− | Urząd Nauczycielski Kościoła oraz różnorodne wspólnoty, wśród | ||
− | których rodzina i parafia zajmują miejsce poczesne. | ||
− | Papież kończy adhortację apostolską Christifideles laici modlitwą | + | Papież kończy adhortację apostolską "Christifideles laici" modlitwą do Matki Kościoła: |
− | do Matki Kościoła: | + | |
+ | {{Cytat box | ||
+ | |cytat = Ty, która z Apostołami | ||
− | |||
w wieczerniku trwałaś na modlitwie, | w wieczerniku trwałaś na modlitwie, | ||
+ | |||
oczekując przyjścia Ducha Pięćdziesiątnicy, | oczekując przyjścia Ducha Pięćdziesiątnicy, | ||
+ | |||
proś o nowe Jego rozlanie | proś o nowe Jego rozlanie | ||
+ | |||
na wszystkich katolików świeckich, | na wszystkich katolików świeckich, | ||
+ | |||
mężczyzn i kobiety, | mężczyzn i kobiety, | ||
− | ażeby w pełni sprostali swojemu powołaniu i swojej | + | |
+ | ażeby w pełni sprostali swojemu powołaniu i swojej misji… | ||
+ | |||
Dziewico Matko, | Dziewico Matko, | ||
+ | |||
prowadź nas i wspieraj, | prowadź nas i wspieraj, | ||
+ | |||
abyśmy zawsze żyli jak prawdziwi | abyśmy zawsze żyli jak prawdziwi | ||
+ | |||
synowie i córki Kościoła Twojego Syna | synowie i córki Kościoła Twojego Syna | ||
+ | |||
i przyczyniali się do utrwalania tu na ziemi | i przyczyniali się do utrwalania tu na ziemi | ||
+ | |||
cywilizacji prawdy i miłości, | cywilizacji prawdy i miłości, | ||
− | zgodnie z wolą Boga i dla Jego | + | |
+ | zgodnie z wolą Boga i dla Jego chwały. | ||
+ | |źródło = | ||
+ | |width = | ||
+ | |align = | ||
+ | }} | ||
+ | |||
== Linki zewnętrzne == | == Linki zewnętrzne == | ||
Linia 172: | Linia 74: | ||
== Opracowania nt. adhortacji Christifideles laici == | == Opracowania nt. adhortacji Christifideles laici == | ||
− | * o. Maciej Zięba OP, ''Jestem z Wami: kompendium twórczości i nauczania Karola Wojtyły - Jana Pawła II'', Wydawnictwo M, Kraków 2010, s. 133 ISBN 9788375952520 [[Plik:W_bibliotece.jpg]] | + | * o. Maciej Zięba OP, ''Jestem z Wami: kompendium twórczości i nauczania Karola Wojtyły - Jana Pawła II'', Wydawnictwo M, Kraków 2010, s. 133-138 ISBN 9788375952520 [[Plik:W_bibliotece.jpg]] |
== Zobacz także == | == Zobacz także == | ||
− | [[Kategoria:Adhortacje]] | + | *[[Sekularyzm]] |
+ | *[[Uczestnictwo]] | ||
+ | *[[Apostolstwo]] | ||
+ | *[[Świeccy]] | ||
+ | |||
+ | [[Kategoria:Adhortacje]] [[Kategoria: Hasła M]] |
Aktualna wersja na dzień 06:57, 11 lip 2014
Treść hasła pochodzi z publikacji „Jestem z Wami: kompendium twórczości i nauczania Karola Wojtyły - Jana Pawła II”, Wydawnictwo M, Kraków 2010 Autor hasła: o. Maciej Zięba OP
Christifideles laici (Wielka karta laikatu) - tę adhortację apostolską można nazwać wielką kartą laikatu chrześcijańskiego. Została ona opublikowana jako owoc obrad Synodu Biskupów. Symptomatyczne jest to, że Jan Paweł II podpisał jej tekst 30 grudnia 1988, w święto Świętej Rodziny, podkreślając subtelnie, a zarazem wyraźnie, że rodzina jest specjalnym i najważniejszym miejscem realizacji chrześcijańskiego powołania.
Spis treści
Tezy adhortacji
Adhortacja składa się z pięciu rozdziałów, a jej rozważania oparte są na rozwinięciu biblijnej metafory o winnicy Pańskiej.
We wprowadzeniu Jan Paweł II podkreśla, wychodząc od słów Chrystusa: Idźcie i wy do mojej winnicy, konieczność zaangażowania się laikatu w misję Kościoła w kontekście wielkich potrzeb współczesnego świata.
Rozdział pierwszy, noszący tytuł: Ja jestem krzewem winnym, wy latoroślami, zajmuje się teologią laikatu. Przede wszystkim Papież przypomina soborową definicję laikatu, zrywającą z obecnym w Kościele przez wiele ostatnich stuleci myśleniem, że świeccy w Kościele to nie-duchowni.
W swojej odpowiedzi na pytanie "kim są wierni świeccy" – przypomina Jan Paweł II – Sobór odbiegł od poprzednich definicji, w większości negatywnych, i przyjmując zdecydowanie pozytywny punkt widzenia, stwierdził z całym przekonaniem, że są oni pełnoprawnymi członkami Kościoła objętymi jego tajemnicą i obdarzonymi specyficznym powołaniem, którego celem w sposób szczególny jest szukanie Królestwa Bożego, zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej. Następnie Jan Paweł II podkreśla realny udział ludzi świeckich w potrójnej godności Chrystusa – prorockiej, kapłańskiej i królewskiej. Stąd też – Papież cytuje Konstytucję Lumen gentium – wspólna jest godność członków wynikająca z ich odrodzenia się w Chrystusie, wspólna łaska synów, wspólne powołanie do doskonałości, jedno zbawienie, jedna nadzieja i miłość niepodzielna, wspólne jest też najważniejsze i podstawowe powołanie do świętości. Dziś wszyscy chrześcijanie powinni jak najpilniej podjąć drogę ewangelicznej odnowy w wielkodusznej odpowiedzi na wezwanie Apostoła do tego, "aby w całym postępowaniu stali się świętymi" (por. 1 P 1,15). Na tę pilną potrzebę położył szczęśliwie nacisk, dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II, Synod nadzwyczajny w roku 1985: "W ciągu całej historii Kościoła, w okolicznościach najtrudniejszych święte i święci byli zawsze źródłem i początkiem odnowy. Dlatego dziś pilnie potrzebujemy świętych, o których trzeba usilnie błagać Boga". Wszyscy wierni z tytułu swej przynależności do Kościoła otrzymują powszechne powołanie do świętości i w nim współuczestniczą.
Tym, co wyróżnia chrześcijan świeckich to fakt, że żyją w świecie, to znaczy pośród wszystkich razem i poszczególnych spraw i obowiązków świata, i w zwyczajnych warunkach życia rodzinnego i społecznego, z których niejako utkana jest ich egzystencja. W tym świecie prowadzą też normalne życie, uczą się, pracują, utrzymują ze sobą różnorakie kontakty: przyjacielskie, społeczne, zawodowe, kulturalne itd. Sobór traktuje ich stan nie jako zwykły fakt, zewnętrzny i środowiskowy, ale jako rzeczywistość, która osiąga swój pełny sens w Jezusie Chrystusie. Co więcej, stwierdza, że samo Słowo Wcielone zechciało być uczestnikiem ludzkiej społeczności. Jezus uświęcał ludzkie związki, w pierwszym rzędzie rodzinne, z których powstają urządzenia społeczne. Zechciał prowadzić życie rzemieślnika, właściwe dla jego czasu i kraju. Są więc ludzie świeccy niejako zanurzeni w świat współczesny i są jego częścią, a zarazem – podkreślając znaczenie świeckiego wymiaru życia Jezusa – są obdarzeni przez Niego ewangeliczną misją. W ten oto sposób – komentuje Papież – "świat" staje się polem i narzędziem ludzi świeckich w realizacji ich chrześcijańskiego powołania. I w tym właśnie objawia się specyfika powołania laikatu i jego komplementarność, w stosunku do powołania duchownych. Chrzest bowiem nie odrywa świeckich od świata, lecz powierza im powołanie, które właśnie w świecie, wewnątrz świata winno się urzeczywistniać, albowiem tam ich Bóg powołuje, aby wykonując właściwe sobie zadania, kierowani duchem ewangelicznym przyczyniali się do uświęcenia świata na kształt zaczynu, od wewnątrz niejako, i w ten sposób przykładem zwłaszcza swego życia promieniując wiarą, nadzieją i miłością, ukazywali innym Chrystusa.
Bycie w Kościele człowiekiem świeckim nie jest więc faktem socjologicznym czy egzystencjalnym, ale przede wszystkim jest faktem teologicznym. Jest to bycie obdarowanym specjalną, niepowtarzalną misją, którą Chrystus i Jego Kościół powierzają świeckim chrześcijanom. To oni bowiem, żyjąc w świecie, wsłuchują się w głos Boga objawiającego im ich konkretne powołanie oraz swój zamiar, by szukali Królestwa Bożego zajmując się sprawami Bożymi i kierując nimi po myśli Bożej.
Chrześcijańskie powołanie i misja świeckich obejmuje więc cały świat, wszystkie obszary, w których żyją oni i działają, a także szerokie obszary życia społecznego, obszary kultury, ekonomii i polityki, które winni przepajać duchem Ewangelii. W ten sposób każde ich działanie poprzez bycie świadkiem Ewangelii może stać się, i winno się stawać, działaniem apostolskim, wypełnianiem specjalnej misji Boga powierzonej człowiekowi świeckiemu.
Adhortacja podkreślając fundamentalne znaczenie rodziny i wspólnoty parafialnej w życiu chrześcijanina nie ogranicza jednak rozumienia misji świeckich jedynie do aktywności prowadzonej przy kościele parafialnym. Ukazuje też wielkie obszary misji i apostolstwa świeckich w pracy, w zaangażowaniu kulturalnym i społecznym, które podejmują oni w codziennym życiu.
Rozdział drugi, który nosi tytuł: Latorośle jednego krzewu, jest poświęcony uczestnictwu świeckich w życiu Kościoła. Po omówieniu soborowej eklezjologii komunii Jan Paweł II pokazuje, że implikacją takiego samo-rozumienia Kościoła jest wielowątkowe zaangażowanie się świeckich w życie wspólnoty kościelnej (zwłaszcza w życie parafii) poprzez pełnienie w niej różnych posług i służenie swoimi charyzmatami zarówno w wymiarze jednostkowym jak i wspólnotowym. Papież podaje kryteria kościelnego charakteru zrzeszeń katolickich, podkreślając, że skoro działają one w Kościele i dla Kościoła, to nie mogą mieć ani prywatnego, ani samozwańczego charakteru.
Kolejny rozdział: Przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili ukazuje rozległe pola zaangażowań ludzi świeckich w ewangelizacyjną misję Kościoła. Za szczególnie ważne uważa Jan Paweł II krzewienie poszanowania dla godności osoby ludzkiej, zwłaszcza prawa do życia i wolności religijnej. Podstawowym miejscem dla realizowania powołania osoby świeckiej jest rodzina, ale miłość i wypływająca z niej solidarność otwiera także chrześcijan na zaangażowanie się w poprawę bytu innych ludzi i większych społeczności. Niezwykle istotną sprawą jest więc zaangażowanie świeckich w rzeczywistość polityczną i gospodarczą, by przenikać je duchem Ewangelii. Podstawową przestrzenią ewangelizacji jest jednak kultura, bowiem „tylko w obrębie kultury i poprzez kulturę wiara chrześcijańska staje się historyczna i tworzy historię. Dlatego Kościół zachęca świeckich, by z odwagą i twórczą inteligencją byli obecni w uprzywilejowanych miejscach kultury, jakimi są szkoły i uniwersytety, ośrodki badań naukowych i technicznych, środowiska twórczości artystycznej i humanistycznej refleksji.
Rozdział czwarty: Robotnicy w winnicy Pańskiej omawia różnorodność chrześcijańskich powołań zależną od wieku: dzieci, młodych i starszych, powołanie ludzi cierpiących, a także różnorodność i komplementarność, przy pełnej ich równości, powołań mężczyzny i kobiety. W tym miejscu Ojciec Święty przedstawia dłuższe rozważania na temat antropologicznych i teologicznych uwarunkowaniach feminizmu chrześcijańskiego oraz ukazuje liczne możliwości lepszego wykorzystania kobiecych talentów w misji Kościoła.
Ostatni rozdział – Abyście przynosili owoc obfitszy – jest poświęcony formacji katolików świeckich, w której uczestniczy Urząd Nauczycielski Kościoła oraz różnorodne wspólnoty, wśród których rodzina i parafia zajmują miejsce poczesne.
Papież kończy adhortację apostolską "Christifideles laici" modlitwą do Matki Kościoła:
w wieczerniku trwałaś na modlitwie,
oczekując przyjścia Ducha Pięćdziesiątnicy,
proś o nowe Jego rozlanie
na wszystkich katolików świeckich,
mężczyzn i kobiety,
ażeby w pełni sprostali swojemu powołaniu i swojej misji…
Dziewico Matko,
prowadź nas i wspieraj,
abyśmy zawsze żyli jak prawdziwi
synowie i córki Kościoła Twojego Syna
i przyczyniali się do utrwalania tu na ziemi
cywilizacji prawdy i miłości,
zgodnie z wolą Boga i dla Jego chwały.
Linki zewnętrzne
Adhortacja Christifideles laici
Opracowania nt. adhortacji Christifideles laici
- o. Maciej Zięba OP, Jestem z Wami: kompendium twórczości i nauczania Karola Wojtyły - Jana Pawła II, Wydawnictwo M, Kraków 2010, s. 133-138 ISBN 9788375952520