Migracja

Treść hasła pochodzi z publikacji „Wielka Encyklopedia Nauczania Jana Pawła II”, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne, Radom 2014
Autor hasła: ks. Paweł BORTKIEWICZ 

Migracja – (łac. „migratio” – wędrowanie, wędrówka) – przemieszczenia ludności w obrębie jednego kraju bądź z jednego kraju do drugiego; zjawisko polityczne, społeczne, kulturowe i historyczne, którego istotą jest przemieszczanie się osób i grup społecznych z zamiarem osiedlenia się w nowym miejscu. Ponieważ migracja jest zjawiskiem o zasięgu światowym, trudno jest precyzyjnie przedstawić mapę współczesnej migracji, tak by określić jej perspektywy w stosunku do całej planety. Skala zróżnicowań problemów migracji wynika w dużej mierze z racji zróżnicowania regionów jej występowania; obecnie można wymienić strefę azjatycką, pozaeuropejskie kraje anglosaskie (USA, Kanada, Australia), Unię Europejską, Europę Wschodnią, Afrykę i kraje śródziemnomorskie. Papieska Rada ds. Migrantów kierowała się tymi zróżnicowaniami przy okazji inicjatywy promocji duszpasterstwa emigrantów, realizowanej w latach 1999-2000.

Jako problem społeczny migracja stanowi także wyzwanie duszpasterskie dla Kościoła, stąd m.in. działalność Papieskiej Rady ds. Migrantów, duszpasterstwa organizowanego przez poszczególne episkopaty oraz zgromadzeń zakonnych (np. scalabrinianów dla emigrantów włoskich czy Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii). Stolica Apostolska przedstawiła metody działalności duszpasterskiej wobec emigrantów głównie w instrukcji pasterskiej „Migratorum Cura” (1969). Ich ukonkretnienie dokonuje się w spotkaniach kontynentalnych narodowych kierowników duszpasterstw emigrantów (Kaohiung – Tajwan 1999; Cape Town 2000; Citta del Mexico 2000; Strasburg 2000; Rzym 2000).

Nauczanie Jana Pawła II nt. migracji

Jan Paweł II konsekwentnie stoi na stanowisku, że „człowiek jest drogą Kościoła”. Stąd wyrasta też praktyka obrony prawa człowieka do emigracji, choć nie oznacza to bezkrytycznego popierania owej praktyki. Głównym konfliktem rzutującym na ocenę migracji, do której człowiek ma prawo, jest fakt, iż jest ona zawsze problematyczna dla kogoś, kto się udaje w drogę, mając obowiązki wobec rodziny. Jan Paweł II jest zdania, że migracja mimo, że jest złem, czasami jest złem koniecznym .

Ocena moralna migracji jest niezwykle złożona. Z punktu widzenia kraju pochodzenia osoby migrującej można dostrzec konkretne korzyści ekonomiczne w postaci przypływu waluty obcej. O wiele bardziej istotne jest zauważenie w migracji walorów dla samego migranta: poznania nowego języka, kultury, obyczajów, nowych technik produkcji, ducha inicjatywy, poznania i szacunku wobec innych narodów i innych systemów życia. Migranci stają się niejednokrotnie promotorami wielorakich stosunków ekonomicznych i kulturowych pomiędzy krajami, z których pochodzą i do których się udają. Migracje zarobkowe mają także znaczenie ekumeniczne.

Problem migracji trzeba widzieć w kontekście współczesnych systemów ekonomicznych: rodzą one bezrobocie w krajach uprzemysłowionych, zwłaszcza wśród ludzi niewykwalifikowanych, a z drugiej strony przynoszą krajom będącym na drodze do rozwoju korzyści raczej fikcyjne niż realne. W tym kontekście migracja tracą dziś historyczną wartość czynnika rozwoju.

Jan Paweł II potwierdza prawo człowieka do migracji w podwójnym aspekcie możliwości wyjścia z własnego kraju i możliwości wejścia do drugiego kraju w poszukiwaniu lepszych warunków życia. W wyrażeniu „prawo do emigracji” rozumiemy podwójny ruch wyjścia z własnego kraju (emigrare) i wejście do kraju (immigrare). Jakkolwiek instrukcja „Migratorum Cura” mówi o tym jako o prawie fundamentalnym człowieka, chodzi tu jednak o prawo pochodne w stosunku do pierwotnego prawa do tego, aby osiągnąć życie godne człowieka. Jan Paweł II idzie również dalej niż sformułowanie Deklaracji Powszechnych Praw Człowieka Narodów Zjednoczonych, gdzie mówi się tylko, że każdy człowiek ma prawo do opuszczenia jakiegokolwiek kraju, również własnego i do powrotu do własnego kraju. W orędziu na Światowy Dzień Pokoju. 1996 roku, poświęconym całkowicie problemowi migrantów nieregularnych, Papież zauważa odnośnie powyższego sformułowania, że taka jest wartość prawa do emigracji bez odpowiednika prawa imigracji. Dla Kościoła jedno i drugie prawo jest wyrazem tego samego prawa naturalnego człowieka.

Ważnym elementem nauczania papieskiego jest podkreślenie, że osoba migrująca stanowi podmiot prawa w obronie swego dziedzictwa kulturalnego, jako że to dziedzictwo jest elementem budującym jej osobowość. Komponentem tego prawa jest prawo do obrony rodzimego języka, jako podstawowego składnika każdej kultury. Symetrycznie do katalogu praw, Jan Paweł II zwraca uwagę na obowiązki emigrantów wobec społeczeństwa udzielającego gościny. Ojciec Święty podkreśla, że emigranci w swoim własnym interesie powinni starać się respektować porządek, który reguluje życie społeczności ich przyjmującej . Innym ważnym obowiązkiem jest powinność dialogu kulturowego: Większą trudność sprawia określenie, jak daleko sięga prawo imigrantów do akceptacji przez prawo państwowe określonych przejawów ich kultury, które niełatwo jest pogodzić z obyczajami większości obywateli. Rozwiązanie tego problemu – przy zachowaniu postawy zasadniczej otwartości – łączy się z konkretną oceną dobra wspólnego w danym momencie dziejowym i w określonej sytuacji terytorialnej i społecznej. Wiele zależy od ukształtowania się w umysłach kultury gościnności, która nie ulegając zobojętnieniu na wartości, potrafi jednak pogodzić troskę o zachowanie tożsamości z wymogami dialogu .

Dla Jana Pawła II migracja nie jest zwykłym fenomenem społecznym, ale swoistego rodzaju próbą wiary w jego obowiązku ewangelizacyjnym. Ojciec Święty przywołuje jako swoiście modelowe przykłady grup imigrantów, które dały nawet początek nowym Kościołom: Często u podłoża wspólnot chrześcijańskich, dziś kwitnących, znajdujemy małe kolonie imigrantów, które pod kierunkiem kapłana zbierały się w skromnych kościołach, aby wysłuchać słowa Bożego i prosić Chrystusa o odwagę przezwyciężenia prób i poświęcenie ich trudnych warunków . Kontekst misyjny migracji został dobitnie podkreślony w encyklice Redemptoris missio . Wyznacza on też konkretny obowiązek dla Kościoła: Obowiązek Kościoła wobec emigrantów nie może sprowadzać się tylko do organizowania pomieszczeń gościnnych i do solidarności z nimi. Taka postawa zubożyłaby bogactwo powołania Kościoła wezwanego przede wszystkim do przekazywania wiary .

Bibliografia

Dzieła Jana Pawła II

• Laborem exercens 23
• Redemptoris missio 37; 55; 82
• an Paweł II. Orędzie na Światowy Dzień Migranta. 1981-1997
• Jan Paweł II. Orędzie na Światowy Dzień Pokoju. 1996; 2000
• Przemówienie do uczestników konferencji plenarnej Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych, 10.10.1995

Inne dokumenty Kościoła

• Kongregacja Biskupów. Instrukcja „De Pastorali Migratorum Cura” (1969)

Publikacje innych autorów

• H. Skorowski. Europa regionu. Regionalizm jako kategoria aksjologiczna. Warszawa 1998-1999
• S. Olejnik. Teologia moralna życia społecznego. Włocławek 2000
• E. Rusin. Migracja. W: Encyklopedia nauczania społecznego Jana Pawła II..

Wybrane wypowiedzi Jana Pawła II o migracjach

— {{{2}}}

— {{{2}}}

— {{{2}}}

— {{{2}}}

Linki zewnętrzne

• Hasło "Dekalog" w Zintegrowanej Bazie Tekstów Papieskich