Dymitr I

Z Centrum Myśli Jana Pawła II - WIKIJP2
Wersja z dnia 11:09, 20 gru 2013 autorstwa Kobeszko (dyskusja | edycje) (Utworzył nową stronę „Dymitr I (imię świeckie ''Demetrios Papadopulos'', gr. ''Δημήτριος Παπαδόπουλος'') (ur. w 1914 w Stambule w Turcji, zm. w 1991 tamże) - e...”)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Dymitr I (imię świeckie Demetrios Papadopulos, gr. Δημήτριος Παπαδόπουλος) (ur. w 1914 w Stambule w Turcji, zm. w 1991 tamże) - ekumeniczny patriarcha Konstantynopola, honorowy zwierzchik Cerkwi prawosławnej w latach 1972-1991. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1942, biskupie w 1964 roku. Tron patriarchy i 231 metropolity Konstantynopola objął po śmierci Atenagorasa I, który wraz z papieżem Pawłem VI rozpoczął w latach 60. XX wieku proces pojednadnia obydwu Kościołów. Zasłużony w dialogu ekumenicznym. W 1979 roku zainagurował oficjalny i stały dialog teologiczny z Kościołem katolickim.

Relacje z Janem Pawłem II

Kilkukrotnie spotkał się papieżem. Był gospodarzem wizyty Jana Pawła II w siedzibie Patriarchatu Ekumenicznego w stambulskiej dzielnicy Fanar, towrzyszącej pielgrzymce do Turcji w listopadzie 1979 roku[1]. Obydwaj hierarchowie podpisali wówczas wspólną deklarację ekumeniczną. W jej treści możemy przeczytać m.in:

Celem dialogu teologicznego jest nie tylko postęp w kierunku przywrócenia pełnej wspólnoty między siostrzanymi Kościołami katolickim i prawosławnym, ale również wniesienie wkładu w dialog coraz powszechniej prowadzony w poszukującym jedności świecie chrześcijańskim. Dialog miłości (por. J 13, 24; Ef 4, 1-7), zakorzeniony w pełnej wierności jedynemu Panu, Jezusowi Chrystusowi i Jego woli w odniesieniu do Jego Kościoła (J 17, 21), otworzył drogę do lepszego poznania wzajemnych pozycji teologicznych - a dzięki temu, do nowego podejścia w pracach teologicznych i nowej postawy wobec wspólnej przeszłości naszych Kościołów. To oczyszczenie zbiorowej pamięci naszych Kościołów jest ważnym owocem dialogu miłości i niezbędnym warunkiem przyszłych postępów. Ten dialog miłości musi toczyć się dalejk i stawać coraz silniejszym w złożonej sytuacji, jaką odziedziczyliśmy po przeszłości, a która stanowi rzeczywistość, w której muszą być dziś dokonywana nasze wysiłki.
— Deklaracja ekumeniczna z 30 listopada 1979 roku,[2].


Przypisy

  1. (E) 4. Turcja, 28-30 XI 1979
  2. Jan Paweł II, Dzieła zebrane t. XIV, s. 677