Tekst źródłowy strony Konklawe 14-16 X 1978

'''Konklawe 14-16 X 1978 roku''' wybór przez członków Kolegium Kardynalskiego nowego, 264 papieża rzymskiego, zarządzony w okresie sedewakancji (z łac. okres opustoszenia tronu papieskiego) po nagłej śmierci [[Jan Paweł I|Jana Pawła I]] z powodu ataku serca 28 września 1978 roku. Zakończyło się wyborem kardynała i metropolity Krakowa Karola Wojtyły w ósmym głosowaniu w poniedziałek 16 października 1978 roku w godzinach popołudniowych. Nowo wybrany papież przyjął imię Jan Paweł II, co wprost nawiązywało do zamiaru kontynuowania dzieła trzech poprzedników: Jana Pawła I, [[Paweł VI|Pawła VI]] i [[Jan XXIII|Jana XXIII]]. Publiczne ogłoszenie wyboru symbolizowane przez tradycyjne ukazanie się białego dymu z komina Kaplicy Sykstyńskiej i bicie dzwonów Bazyliki św. Piotra nastąpiło około godz. 18:18 czasu rzymskiego. Około pół godziny później nowy papież pojawił się na balkonie Bazyliki św. Piotra i wygłosił swoje pierwsze słowa do rzesz wiernych zgromadzonych na Placu św. Piotra. 

==Okoliczności zwołania konklawe==
Październikowa elekcja papieża była już drugą w 1978 roku po tzw. sierpniowym konklawe w dniach 25-26 sierpnia, zarządzonym po śmierci Pawła VI 6 sierpnia 1978 roku. Po jednym z najkrótszych w historii nowożytnego Kościoła katolickiego pontyfikatów wybranego w sierpniu Jana Pawła I (trwającym 33 dni) konieczne było ponowne zwołanie konklawe. Październikowa elekcja była zarazem drugą, w której uczestniczył kardynał Wojtyła. 

W wyborze wzięło udział 111 kardynałów. Trzech z nich było mianowanych jeszcze przez papieża [[Pius XII|Piusa XII]], ośmiu przez Jana XXIII, a stu przez Pawła VI. 

==Przebieg elekcji==

===Papabile===
Według relacji prasowych i wspomnień uczestników, za najważniejszych ''papabile'' (z wł. potencjalni kandydaci do godności papieskiej) uchodzili podczas październikowego konklawe kardynałowie [[Giuseppe Siri|Giuseppe Siri]] z Genui, Giovanni Benelli z Florencji, a także Sebastiano Baggio z włoskiej diecezji Velletri. Pierwszy z kardynałów cieszył się życzliwością ze strony środowisk bliskich tradycjonalistom, sceptycznych wobec zmian w Kościele katolickim które nastąpiły po zakończeniu Soboru Watykańskiego II. Z kolei z kard. Benellim nadzieje wiązało liberalne skrzydło Kościoła.

===Relacje o przebiegu głosowań===
Według nieoficjalnych relacji uczestników październikowego konklawe, w pierwszych głosowaniach kardynałowie nie brali pod uwagę kandydatur spoza Włoch, a główna rywalizacja przebiegała pomiędzy zwolennikami kardynałów Siriego i Benelliego. 15 października poparcie dla obydwu zaczęło jednak spadać i wśród elektorów pojawiły się nazwiska kard. Johannesa Willebrandsa z Holandii i Franza Koeniga z Wiednia. Sam Koenig miał jednak uchylać się od chęci przyjęcia godności i wskazał na postać metropolity Krakowa kard. Wojtyły<ref>Zob. relacja niemieckiego dziennikarza-watykanisty Wolfa Schneidera dla miesięcznika "GEO" z 1995 roku http://http://www.grafkom.pl/wizyta/konklawe.html</ref>.

Elekcja kardynała Wojtyły miała miejsce w ósmym głosowaniu, około godziny 16:30. Wojtyła niezwłocznie przyjął decyzję Kolegium Kardynalskiego. Był to pierwszy od 1522 roku wybór na Stolicę Apostolską papieża spoza Włoch.

===Publiczne ogłoszenie wyboru===

Tuż przed godziną 19:00 kardynał Pericle Felici wygłosił na balkonie Bazyliki św. Piotra zwyczajową formułę w języku łacińskim: ''Annuntio vobis gaudium magnum! Habemus Papam! Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum, Carolum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem Wojtyla! Qui sibi nomen imposuit Ioannis Pauli Secundi!'' (''Zwiastuję Wam radość wielką! Mamy Papieża! Najczcigodniejszego i Najprzewielebniejszego Pana, Karola, Świętego Rzymskiego Kościoła kardynała Wojtyłę, który przyjął imię Jan Paweł II''). Nowy papież - Jan Paweł II - skierował w języku włoskim swoje [[Pierwsze słowa Jana Pawła II do wiernych|pierwsze słowa]] do prawie 200 tys. wiernych zgromadzonych na Placu św. Piotra, którzy oczekiwali na wynik konklawe.

W niedługim czasie wygłosił także [[Przemówienie do kardynałów-elektorów na zakończenie konklawe|przemówienie do kardynałów-elektorów na zakończenie konklawe]] i [[Homilia podczas Mszy Świętej inaugurującej pontyfikat|homilię podczas Mszy Świętej inaugurującej pontyfikat]].

==Reakcje na wybór Jana Pawła II==
Wiadomość o wyborze kard. Wojtyły na papieża dotarła do Polski 16 października w okolicach godziny 21:00, głównie dzięki zagranicznym rozgłośniom radiowym. W godzinach wieczornych w wielu polskich kościołach zaczęły bić dzwony, a wokół świątyń dało się zaobserwować spontaniczne gromadzenie się przechodniów. Oficjalne komunikaty Polskiej Agencji Prasowej, datowane już na godziny poranne 17 października, opublikowano w nocy z poniedziałku 16 na wtorek 17 października. We wtorkowych wydaniach największych ówczesnych gazet (''Trybuna Ludu'', ''Żołnierz Wolności'', ''Życie Warszawy'', ''Ekspres Wieczorny'') wiadomości o wyborze papieża-Polaka ukazały się w krótkiej formie na ich pierwszych stronach. Z dzienników najwięcej miejsca wyborowi papieża poświęciło 17 października ''Słowo Powszechne'', wydawane przez Stowarzyszenie "PAX", skupiające część środowisk katolików świeckich współpracujących z władzami PRL.

W nocy z 16 na 17 października pod wpływem wydarzeń, w gmachu warszawskiego Domu Partii odbyło się zwołane spontanicznie spotkanie głównych członków Biura Politycznego KC PZPR, w którym uczestniczyli m. in. [[Edward Gierek]], premier Piotr Jaroszewicz, Stanisław Kania, Stefan Olszowski, Andrzej Werblan, Jerzy Łukaszewicz, Józef Czyrek oraz szef Urzędu ds. Wyznań Kazimierz Kąkol. Według relacji historyków i niektórych uczestników tego spotkania, Józef Czyrek miał wygłosić słynne zdanie:

{{Cytat box
|cytat =Zastanówmy się ... Ostatecznie lepszy Wojtyła jako Papież tam, niż jako Prymas tu.
|źródło =wspomnienie K. Kąkola; w: ''Komuniści i Kościół w Polsce (1945-1989)'', Kraków 2003<ref>http://ekai.pl/wydarzenia/temat_dnia/x71609/reakcje-wladz-prl-na-wybor-jana-pawla-ii/</ref>.
|width =
|align =
}}

O samym wyborze Wojtyły na papieża poinformował I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka telefonicznie Stanisław Kania. W rozmowie miały paść słowa Kani:

{{Cytat box
|cytat =Polak został papieżem. Wielkie to wydarzenie dla narodu polskiego i duże komplikacje dla nas.
|źródło =tamże<ref>tamże</ref>.
|width =
|align =
}}

Władze PRL wystosowały oficjalną depeszę gratulacyjną do Watykanu 18 października 1978 roku. Sygnowali ją Edward Gierek, Piotr Jaroszewicz oraz pełniący wówczas funkcję przewodniczącego Rady Państwa (kolektywnego najwyższego organu władzy wykonawczej w Polsce) prof. [[Henryk Jabłoński]]. W nocie czytamy m.in:

{{Cytat box
|cytat =Doniosła decyzja kardynalskiego konklawe sprawia Polsce wielką satysfakcję. Na tronie papieskim po raz pierwszy w dziejach jest syn polskiego narodu budującego w jedności i współdziałaniu wszystkich obywateli wielkość i pomyślność swej socjalistycznej Ojczyzny.
|źródło =serwis Interia, 15 października 2008<ref>http://fakty.interia.pl/raport-papiez-30-rocznica/news-prasa-prl-o-wyborze-karola-wojtyly-na-papieza,nId,848170</ref>.
|width =
|align =
}}

Tego samego dnia, utrzymane w lakonicznym, dyplomatycznym stylu depesze gratulacyjne nadesłały do Watykanu władze innych państw bloku wschodniego. Krótka nota gratulacyjna z Moskwy sygnowana była nie przez sekretarza generalnego KPZR Leonida Breżniewa, lecz niższego w kremlowskiej hierarchii szefa dyplomacji ZSRR [[Andriej Gromyko|Andrieja Gromykę]], co wielu sowietologów na Zachodzie odczytało jako wyraz dezaprobaty kierownictwa ZSRR wobec osoby nowego biskupa Rzymu. Prasa krajów bloku sowieckiego poświęciła wyborowi Jana Pawła II zazwyczaj krótkie, kilkuzdaniowe notki informacyjne.

W kolejnych dniach, fragmenty pierwszego radiowego i telewizyjnego orędzia nowego papieża ''Urbi et orbi'' (łac. ''Do Miasta i świata'') wygłoszonego przez Jana Pawła II dzień po wyborze na Stolicę Piotrową przedrukowały największe polskie gazety codzienne.

Wśród polskich tygodników najwięcej miejsca wyborowi papieża poświęcił krakowski [[Tygodnik Powszechny]], którego ówczesny redaktor naczelny [[Jerzy Turowicz]] był oficjalnym korespondentem pisma podczas październikowego konklawe.

==Inaguracja pontyfikatu==

 Sekcja do uzupełnienia.

==Wspomnienia świadków konklawe==

Jerzy Turowicz w korespondencji pisanej na bieżąco z konklawe w następujący sposób opisywał nastrój panujący w Rzymie podczas konklawe i tuż po jego zakończeniu:

{{Cytat box
|cytat =Jestem pod wrażeniem tego, co się stało, i w sytuacji zupełnie nowej, i jednak mimo wszystko niespodziewanej. Przez te dwa dni konklawe na placu Św. Piotra widziałem te dymy z komina nad kaplicą Sykstyńską, nie było jasne - białe czy czarne. Później przychodziło potwierdzenie: wczoraj w południe i wczoraj wieczorem, i dzisiaj w południe tak samo, że dym jest czarny, że wybór nie został dokonany. Mimo to na placu Św. Piotra zbierały się tłumy, zwłaszcza wczoraj wieczorem, w niedzielę, olbrzymi tłum 200-300 tysięcy ludzi. Dzisiaj wieczorem już przed godz. 18, około godz. 17 tłum był dużo mniejszy niż wczoraj, później rósł coraz bardziej. W chwili, kiedy ogłoszono wybór nowego Papieża i kiedy później nowy Papież Jan Paweł II, nasz krakowski Metropolita, ukazał się na balkonie w loggii nad głównym wejściem do bazyliki Św. Piotra, ja sam stałem najpierw na placu Św. Piotra z grupą kolegów dziennikarzy i także przyjaciół Polaków koło watykańskiego Biura Prasowego, kiedy ukazał się dym. Reflektory oświetlały komin nad Kaplicą Sykstyńską. Wydawało się, że dym jest biały, ale nie było to pewne. Poszedłem natychmiast do Biura Prasowego, które znajduje się obok, i wkrótce przyszło potwierdzenie, że dym jest biały, że wybór został dokonany. Wtedy przez tłum zalegający plac zacząłem się przedzierać, żeby być możliwie blisko fasady bazyliki Św. Piotra. Na placu panowała już duża radość i entuzjazm tłumu, oklaski, powiewanie chusteczkami, chociaż jeszcze nie było wiadomo, kto został wybrany Papieżem. Po pewnym czasie na galeriach nad kolumnadą Berniniego pojawił się szereg osób i na plac wymaszerowała gwardia szwajcarska w galowych strojach, z orkiestrą, z flagą papieską na czele.

Przedarłem się dosyć blisko bazyliki i wtedy zobaczyłem jak odsłonięto firanki zasłaniające okno nad loggią i na balkonie ukazał się w procesji prowadzony najpierw krzyż, potem kard. Felici, dwóch księży czy też prałatów. Kardynał Felici wypowiedział, jak wszyscy w Polsce wiedzą, tę słynną i uświęconą tradycyjną formułę: Annuntio vobis gaudium magnum… - słychać oklaski tłumu, habemus Papam! - znowu oklaski tłumu i dalej formuła: Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum Carolum…Oczywiście, obawiam się, że tłum nie wiedział o kogo chodzi, ale ja wiedziałem, bo jeżeli się nie mylę, to Kard. Karol Wojtyła był jedynym Karolem w Św. Kolegium, a w każdym razie chyba innego nie wymieniano wśród papabili; dalej: Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem Wojtyla, czy nawet może Wojtyła. Tutaj zerwała się oczywiście burza oklasków, mimo że tłum może nie zdawał sobie sprawy, że jest to Polak, aczkolwiek później w telewizji słyszałem okrzyki: Polacco! Polacco! Polacco! - więc jednak wiedziano.

Potem orszak się wycofał, drzwi zamknięto, mnie w międzyczasie odnaleźli dziennikarze z telewizji włoskiej i porwali po kolei na jedną, potem drugą wielką estradę nad tłumem, gdzie musiałem na żywo udzielać wywiadów dla telewizji włoskiej dla programu I i programu II, jako człowiek, który kard. Wojtyłę, Papieża Jana Pawła II znał, zna - mogę powiedzieć, że dosyć dobrze. W międzyczasie ponownie otwarło się okno nad balkonem bazyliki, wywieszono z balkonu ogromny dywan z czerwonym obramowaniem i potem herb papieski. Potem, po chwili, prowadzony w procesji, poprzedzony krzyżem, ukazał się nowy Papież, kard. Karol Wojtyła, Jan Paweł II.

Równocześnie na tych samych balkonach na tym samym piętrze zaczerwieniło się od kardynałów. Bardzo blisko Papieża widzę naszego Księdza Prymasa. Na pozostałe balkony wpadł tłum witający Papieża. Aplauz i owacje były niesłychanie silne, a potem Jan Paweł II przemówił. Przerywano mu oklaskami, kiedy mówił o tym, jak trudno mu było przyjąć tę godność, ale wierzy w pomoc Bożą i pomoc Najświętszej Panny. Potem mówił także, że jest Papieżem z dalekiego kraju, ale bliskiego wiarą, tradycją historyczną, kulturą. Powiedział Vostra lingua italiana - wasz język włoski, ale natychmiast poprawił się: nostra. Jak wiadomo, kard. Wojtyła, Jan Paweł II jest biskupem Rzymu i diecezji rzymskiej. Potem po łacinie udzielił błogosławieństwa, owacja i aplauz były bardzo silne. Plac Św. Piotra tymczasem wypełnił się do końca, bardzo wielu ludzi, którzy przez radio dowiedzieli się, że dym jest biały, to znaczy, że Papież został wybrany, przybiegło natychmiast czy przyjechało na plac Św. Piotra, tak, że tłum na pewno był około 300-tysięczny.

Owacja, jak mówię, była ogromna, aczkolwiek niewątpliwie wielu Włochów, Rzymian było zawiedzionych, że Papież nie jest Włochem: pierwszy niewłoski Papież od przeszło 400 lat.

Potem, jak mówiłem, Papież udzielił błogosławieństwa "Urbi et Orbi" po łacinie i wśród oklasków, oklaskiwany jeszcze długo, wycofał się z balkonu bazyliki gdy orkiestra gwardii szwajcarskiej wykonała hymn papieski, po czym drzwi się zamknęły.

Wydaje mi się, że polski Papież Jan Paweł II jeszcze nie zdążył wyjść na balkon, kiedy już na placu Św. Piotra pojawiło się nadzwyczajne wydanie "L’Osservatore Romano", wydanie nadzwyczajne datowane: godzina 18.43, które ma wielki tytuł: "Habemus Papam Carolum Wojtyła, qui sibi nomen imposuit Joannis Pauli II (Secundo)". Pod spodem ogromna, na przeszło pół strony fotografia nowego Papieża jeszcze w stroju kardynalskim a nie w białym papieskim. Obok jest krótki wstępny artykuł redakcyjny, podpisany literkami redaktora naczelnego "L’Osservatore Romano" pt. "Pietro e Padre" - Piotr i Ojciec. Całą drugą stronę zajmuje najpierw obszerna biografia kard. Wojtyły, potem przedrukowany tekst. Kard. Wojtyły pt.: "Segno di Condradizione", znaczy to: "Znak sprzeciwu" - przedruk z książki zawierającej konferencje rekolekcyjne wygłoszone przez kard. Wojtyłę w Watykanie. Reszta numeru już prawdopodobnie nie dotyczy kard. Wojtyły. I tak jest to olbrzymi wyczyn, żeby numer poświęcony nowemu Papieżowi wydać w dniu jego wyboru.

Z placu Św. Piotra zostałem porwany i zawieziony samochodem do studia telewizji włoskiej, gdzie z kolei udzielałem wywiadu dla telewizji włoskiej, na temat nowego Papieża, potem dwóch wywiadów dla radia i telewizji amerykańskiej. Kiedy wracałem do mojego rzymskiego mieszkania, pół godziny temu, po drodze już udało mi się kupić trzy nadzwyczajne wydania dzienników włoskich; wydanie nadzwyczajne dziennika pt. Vita - "Życie", gdzie wydrukowano wielkimi literami: "jest nim Polak Wojtyła, ma 58 lat". Wydanie nadzwyczajne dziennika Il Tempo ma tytuł: "Po 445 latach pierwszy cudzoziemiec na Stolicy Piotrowej, Karol Wojtyła, wybrany Papieżem, przyjął imię Jana Pawła II", potem teksty różnych redaktorów. Trzecie wydanie nadzwyczajne popołudniowego dziennika Paese Sera, wydanie nocne tego dziennika, ogromny tytuł: "Fumata bianca - "Biały dym", Wojtyła, Arcybiskup Krakowski, 58 lat, cudzoziemiec, Papieżem - po czterech wiekach" itd. Co oni piszą, tego przeczytać nie zdołałem, ale w każdym razie widzę, że w Rzymie poruszenie jest wielkie, szofer samochodu radia włoskiego, który mnie tu odwiózł z powrotem nie taił swojego entuzjazmu, że Papieżem został Polak.
|źródło =''Tygodnik Powszechny'' 22 października 1978 roku<ref>http://tygodnik.onet.pl/wiara/jerzy-turowicz-telefonuje-z-rzymu-1/nw629</ref>.
|width =
|align =
}}



Ks. [[Adam Boniecki]], w 2008 roku pełniący funkcję redaktora naczelnego Tygodnika Powszechnego wspominał dni konklawe i wyboru Jana Pawła II:

{{Cytat box
|cytat =Około osiemnastej (16 października 1978 - przyp.) wróciłem do mego mieszkania na peryferiach Krakowa i natychmiast włączyłem radio nastawione na Watykan. Czekaliśmy na wybór następcy Jana Pawła I. Usłyszałem niewyraźny gwar tłumu i wysoki głos w nagle zaległej ciszy: "Annuntio vobis gaudium magnum, habemus papam - Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum, Dominum... Carolum (wymówił "Carlum", a z wymówieniem nazwiska miał wyraźny kłopot) Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem Wojtyla, qui sibi nomen imposuit Ioannem Paulum Secundum!". Fajka, którą trzymałem w zębach, wypadła na podłogę i wypaliła dziurę w mokiecie. Tak jak stałem, wybiegłem z domu. Z daleka słychać było dostojne dźwięki "Zygmunta". Moim małym fiatem pomknąłem do mieszkania, w którym miała być nagrywana telefoniczna korespondencja Jerzego Turowicza z Rzymu. Była tam już cała redakcja w komplecie.

Byliśmy w stanie upojenia. Wiedzieliśmy, że coś się kończy i coś nowego się zaczyna. Myśląc tak, nie myśleliśmy o Kościele, ale o Polsce i o naszym socjalistycznym bloku. W moim odczuciu było to wyjście z nieistnienia do istnienia; otwarcie drzwi ciemnicy, w której siedzieliśmy. Traktowani przez świat w najlepszym razie z życzliwym współczuciem, często z politowaniem, odcięci od innych szczelnymi granicami, systemem paszportowym i cenzurą, pilnowani przez aparat bezpieczeństwa, teraz - tak to czułem - stanęliśmy w uchylonych drzwiach, przez które wpada światło.
A do tego dochodziło cudowne uczucie dumy, że to nasz arcybiskup i nasz przyjaciel, ktoś nam od lat tak bliski... Słuchaliśmy łamiącego się ze wzruszenia głosu Jerzego Turowicza. Potem należało działać. Mieliśmy dzień i noc na przygotowanie numeru papieskiego. Krzysztof Kozłowski, zastępca redaktora naczelnego, rozdzielił zadania. O świcie pojechałem do Wadowic. Numer papieski wyszedł całkiem nieźle.

Czy myśmy się spodziewali? Owszem, ks. Stanisław Dziwisz przed wyjazdem dawał do zrozumienia, że taka ewentualność wchodzi w grę. Ks. Mieczysław Maliński, prof. Stefan Swieżawski od dawna przepowiadali ten wybór. Tak, ale te przewidywania do ich realizacji miały się jak możliwość wygranej w toto-lotka do faktycznej wygranej.
|źródło =''Tygodnik Powszechny'', 14 października 2008 roku<ref>http://tygodnik.onet.pl/wlasnym-glosem/numer-papieski/cxt2j</ref>.
|width =
|align =
}}

==Ciekawostki==
===Z Powiśla do Watykanu===
Ostatnie dni przed wyjazdem na konklawe do Watykanu na początku października 1978 roku kard. Wojtyła spędził w Domu Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego (tzw. szarych urszulanek) na warszawskim Powiślu przy ulicy Wiślanej 2. Gmach ten znajduje się dzisiaj na przeciwko Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. W tym miejscu metropolita Krakowa zazwyczaj zatrzymywał się na nocleg w czasie swoich pobytów w stolicy<ref>http://www.urszulanki.pl</ref>.

===Słowiański papież=== 

W momencie wyboru Jana Pawła II na papieża, renesans popularności przeżył mesjanistyczny w swojej wymowie utwór Juliusza Słowackiego znany pod nazwą ''Pośród niesnasków - Pan Bóg uderza'', napisany przez poetę na fali wydarzeń europejskiej Wiosny Ludów 1848 roku

{{Cytat box
|cytat =Pośród niesnasków Pan Bóg uderza
W ogromny dzwon.
Dla Słowiańskiego oto Papieża
Otwarty tron.
Ten przed mieczami tak nie uciecze
Jako ten Włoch,
On śmiało, jak Bóg, pójdzie na miecze,
Świat mu - to proch!

Twarz jego, słońcem rozpromieniona,
Lampą dla sług,
Za nim rosnące pójdą plemiona
W światło - gdzie Bóg.
Na jego pacierz i rozkazanie
Nie tylko lud -
Jeśli rozkaże, to słońce stanie,
Bo moc - to cud.

   
On się już zbliża - rozdawca nowy
Globowych sił;
Cofnie się w żyłach pod jego słowy
Krew naszych żył;
W sercach się zacznie światłości Bożej
Strumienny ruch,
Co myśl pomyśli przezeń, to stworzy,
Bo moc - to duch.

A trzebaż mocy, byśmy ten Pański
Dźwignęli świat:
Więc oto idzie Papież Słowiański
Ludowy brat; -
Oto już leje balsamy świata
Do naszych łon,
Hufiec aniołów kwiatem umiata
Dla niego tron.
On rozda miłość, jak dziś mocarze
Rozdają broń,
Sakramentalną moc on pokaże,
Świat wziąwszy w dłoń.

  
Gołąb mu słowa usty wyleci,
Poniesie wieść,
Nowinę słodką, że Duch już świeci
I ma swą cześć.
Niebo się nad nim piękne otworzy
Z obojgu stron,
Bo on na tronie stanął i tworzy
I świat - i tron.

On przez narody uczyni bratnie
Wydawszy głos,
Że duchy pójdą w cele ostatnie
Przez ofiar stos.
Moc mu pomoże sakramentalna
Narodów stu,
Że praca duchów będzie widzialna
Przed trumną tu.

    
Wszelką z ran świata wyrzuci zgniłość,
Robactwo, gad,
Zdrowie przyniesie, rozpali miłość
I zbawi świat;
Wnętrza kościołów on powymiata,
Oczyści sień,
Boga pokaże w twórczości świata,
Jasno jak dzień.
|źródło =''Dzieła wszystkie'' pod red. J Kleinera, t.1-17<ref>http://literat.ug.edu.pl/jswiersz/</ref>
|width =
|align =
}}

W dniach po konklawe przypominano również proroczy wiersz Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego ''Modlitwa za pomyślny wybór papieża'' napisany w 1939 roku w związku z oczekiwaniem Kościoła na wybór papieża [[Pius XII|Piusa XII]]:

{{Cytat box
|cytat =Domu Złotego, Arki i Niebieskiej
Bramy i Gwiazdy! - grzmię słowy litanii,
bo tak się ongiś praszczur w Watykanie
modlił Sarbiewski.

Na przyszłych wieków nadchodzącą sławę
zwróć, o Królowo tej polskiej Korony,
serca wyborców, spuść promień złocony
w święte conclave.

Daj kardynałom natchnienia i hartu,
ażeby nowy papież mocniej jeszcze
ścisnął ster świata, co świta w boleści
na zgubę czartu.

Maryjo, gwiazdo dla Piotrowej łodzi,
w Tobie jedynie i trud, i zapłata,
uczyń Watykan nową wiosną świata,
który nadchodzi!

O to, Królowo, schodząc w serca głębię,
błagam, słuchając, co mówi Duch Boży:
Nowe papiestwo jak dąb się rozłoży
przy polskim dębie.
|źródło =''Wybór poezji'', Ossolineum 1982<ref>http://galczynski.kulturalna.com/a-6966.html</ref>.
|width =
|align =
}}

==Przypisy==
{{Przypisy}}

==Bibliografia==
* Cesare de Agostini, ''Konklawe XX wieku. Kulisy wyborów papieży.'', Wydawnictwo M, Kraków 2005. ISBN 837221753X [[Plik:W_bibliotece.jpg]]

==Linki zewnętrzne==
* [http://www.youtube.com/watch?v=uPtKVeJKoYM Relacja włoskiej telewizji TG7 o wyborze Jana Pawła II na papieża z października 1978 roku] [dostęp: 23.01.2014] w jęz. włoskim.
* [http://abcnews.go.com/Archives/video/oct-16-1978-pope-john-paul-ii-selected-11165009?page=1 Relacja na żywo po wyborze Jana Pawła II amerykańskiej telewizji ABC News] [dostęp: 16.10.2015] w jęz. angielskim 
* [http://tygodnik.onet.pl/habemus-papam-30-lat Numer specjalny ''Tygodnika Powszechnego'' w 30-lecie październikowego konklawe] [dostęp: 23.01.2014].

==Zobacz także==
* [[Pericle Felici]]
* [[Jan Paweł I]]
* [[Biskupstwo Karola Wojtyły]]


[[Kategoria:Wydarzenia]]
{{DEFAULTSORT:Konklawe, 14-16 X}}