Pio z Pietrelciny
Pio z Pietrelciny (imię świeckie Francesco Forgione) (ur. w 1887 roku w Pietrelcinie, zm. w 1968 roku w San Giovanni Rotondo we Włoszech) - święty Kościoła katolickiego, kapucyn, kapłan, mistyk i stygmatyk. Jeden z najbardziej charyzmatycznych i popularnych świętych żyjących w XX wieku. W 1999 roku Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym, a w trzy lata później świętym.
Najważniejsze fakty biograficzne
Pochodził z biednej, chłopskiej rodziny z regionu Kampania na południu Włoch. Już w wieku kilku lat wyróżniał się pobożnością i służył jako ministrant. W okresie dojrzewania zaczął doświadczać mistycznych wizji, które z różną intensywnością towarzyszyły mu do końca życia. W wieku 15 lat wstąpił do nowicjatu kapucynów, gdzie przybrał imię Pio. Studiował w seminarium duchownym św. Franciszka w Asyżu. W 1910 roku otrzymał święcenia kapłańskie.
W sierpniu 1918 roku po jednej z wizji otrzymał stygmaty ran Chrystusa, najpierw na boku, następnie na dłoniach i stopach. Miał także charyzmaty lewitacji, bilokacji i czytania w ludzkich myślach. Przez większość życia borykał się również z atakami demonicznymi. Był również cenionym spowiednikiem i kierownikiem duchowym, do którego konfesjonału ustawiały się wielogodzinne kolejki. Spotykający go wierni doświadczali licznych łask za wstawiennictwem jego modlitw, w tym licznych uzdrowień z nieuleczalnych chorób[1].
W latach 20. i 30. spotkał się z szykanami i utrudnieniami ze strony części hierarchii kościelnej i urzędników Kurii Rzymskiej, watpiącej w nadprzyrodzony charakter jego objawień i stygmatów. Przejściowo otrzymał mi.in. zakaz publicznego sprawowania sakramentów. Sytuacja ta uległa zmianie dopiero w połowie lat 30., gdy restrykcje wobec zakonnika cofnął papieź Pius XI. Jego następca, Pius XII zachęcał nawet wiernych do odwiedzania włoskiego kapucyna. Według opublikowanych juz po kanonizacji o. Pio reportaży prasowych, sceptyczny stosunek do zakonnika miał mieć kolejny papież [[Jan XXIII], natomiast Paweł VI odnosił się do niego z ogromnym szacunkiem[2].
W 1940 roku przy klasztorze w San Giovanni Rotando rozpoczął budowę nowoczesnego szpitala dla przewlekle chorych, ostatecznie oddanego do użytku w 1956 roku[3].
