Pius XII

Z Centrum Myśli Jana Pawła II - WIKIJP2
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Pius XII (imię świeckie: Eugenio Giovanni Pacelli) (ur. w 1876 w Rzymie, zm. w 1958 roku w Castel Gandolfo we Włoszech) - włoski duchowny katolicki, 260 papież Kościoła katolickiego. W ostatnim roku życia i pontyfikatu mianował Karola Wojtyłę biskupem tytularnym Ombrii i biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracja biskupia Wojtyły odbyła się w katedrze na Wawelu na kilkanaście dni przed śmiercią Piusa XII.

Najważniejsze informacje biograficzne

Pochodził z arystokracji rzymskiej, od lat blisko związanej ze Stolicą Apostolską. Po maturze w 1894 roku wstąpił do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1899 roku. W 1902 roku obronił doktorat z prawa kanonicznego i rozpoczął pracę w watykańskim Sekretariacie Stanu. W 1917 roku otrzymał święcenia biskupie i został mianowany nuncjuszem apostolskim w Bawarii, która do 1918 roku utrzymywała oddzielnie od reszty Niemiec przedstawicielstwo dyplomatyczne w Watykanie. Trzy lata później, bp Pacelli objął nuncjaturę apostolską w Berlinie. W 1929 roku mianowany kardynałem, a rok później watykańskim Sekretarzem Stanu, odpowiadającym za dyplomatyczne kontakty Stolicy Apostolskiej.

W 1933 roku przyczynił sie do podpisania konkordatu z władzami III Rzeszy.

2 marca 1939 roku, po śmierci papieża Piusa XI wybrany Następcą św. Piotra podczas jednodniowego konklawe[1].

Podczas II wojny światowej udzielał szeroko zakrojonego wsparcia kilku tysiącom Żydów, którzy za jego wiedzą schronili się na terenie Watykanu[2]. Z uwagi na delikatną sytuację katolików w krajach okupowanych przez hitlerowców i samych Niemczech, starał sie podczas wojny prowadzić ostrożną politykę dyplomatyczną. Z biegiem czasu i odkrywaniem kolejnych nieznanych dokumentów widać jednak, że podejmował wiele skutecznych działań na rzecz wszystkich ofiar wojny[3].

W czasie pontyfikatu ogłosił 40 encyklik. Na początku lat 50. dokonał też zmian liturgicznych, dopuszczających m. in. wieczorną celebrację Mszy św. i skracających do trzech godzin długość postu eucharystycznego przed przyjęciem Komunii św. oraz reformujących liturgię Triduum Paschalnego.

Pius XII a Jan Paweł II

Papież-Polak wielokrotnie nawiązywał w swoim nauczaniu do teologicznego i etycznego dorobku swojego poprzednika, sformułowanego w dokumentach ogłoszonych za czasów pontyfikatu w latach 1939-1952. Już podczas Pielgrzymki zagranicznej (2) w 1979 roku w Częstochowie Jan Paweł II wspomniał, że w 1957 roku Pius XII poświęcił kopię Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej[4].

W Liście Apostolskim Tertio Millennio Adveniente z 2000 roku Jan Paweł II wyraźnie zwrócił uwagę na logiczną ciągłość papiestwa w Kościele katolickim, przypominając, iż jego inspiracje teologiczne nie kończyły się na papieżach epoki soborowej:

Często mniema się, że Sobór Watykański II oznacza nową epokę w życiu Kościoła. Jeżeli w pewnej mierze takie twierdzenie jest słuszne, to równocześnie trudno nie dostrzec, jak wiele ten Sobór czerpie z doświadczeń i przemyśleń okresu przedsoborowego, zwłaszcza z dorobku myśli Piusa XII. W dziejach Kościoła „stare” i „nowe” zawsze są ze sobą głęboko zespolone. To co „nowe” wyrasta ze „starego”, to co „stare” odnajduje w „nowym” swój pełniejszy wyraz. Odnosi się to także do Soboru Watykańskiego II oraz do działałności papieży z tym Soborem związanych, poczynając od Jana XXIII, poprzez Pawła VI, Jana Pawła I, aż do obecnego Papieża.
Tertio Millennio Adveniente, 18[5].


Przypisy