Halina Kwiatkowska: Różnice pomiędzy wersjami

Z Centrum Myśli Jana Pawła II - WIKIJP2
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
m
 
(Nie pokazano 18 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
−
'''Halina Kwiatkowska''' z domu '''Królikiewiczówna''' (ur. 25 kwietnia 1921 w [[Bochnia|Bochni]]) – polska aktorka, pedagog, podróżniczka. Rozpoczęła studia na wydziale polonistyki [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]], przerwane z powodu wybuchu II wojny światowej. Żona pisarza [[Tadeusz Kwiatkowski|Tadeusza Kwiatkowskiego]], z którym ma córkę Monikę Katarzynę Wysogląd-Majewską. Przez 72 lata przyjaźniła się z papieżem [[Jan Paweł II|Janem Pawłem II]], z którym w latach szkolnych i studenckich dzieliła pasję teatrem. Występowali wspólnie na scenie szkolnej i w [[Teatr Rapsodyczny|Teatrze Rapsodycznym]]. Związana na stałe ze scenami teatrów krakowskich. Zagrała 64 ważne role w spektaklach [[Mieczysław Kotlarczyk|Mieczysława Kotlarczyka]], Bronisława Dąbrowskiego, Władysława Krzemińskiego, Konrada Swinarskiego, Józefa Szajny, Jerzego Jarockiego, Zygmunta Hübnera. Grała na scenie kabaretu w Jamie Michalika w latach 1960-1980. Pedagog w krakowskiej PWST. Przez 40 lat prowadziła zajęcia kolejno z piosenki, wiersza oraz kultury bycia, wykształciła ok. 580 aktorów.
+
'''Halina Kwiatkowska''' z domu '''Królikiewiczówna''' (ur. [[25 kwietnia]] [[1921]] w Bochni) – polska aktorka, pedagog, podróżniczka. Rozpoczęła studia na wydziale polonistyki [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]], przerwane z powodu wybuchu II wojny światowej. Żona pisarza [[Tadeusz Kwiatkowski|Tadeusza Kwiatkowskiego]], z którym ma córkę Monikę Katarzynę Wysogląd-Majewską. Przez 72 lata przyjaźniła się z papieżem Janem Pawłem II, z którym w latach szkolnych i studenckich dzieliła pasję teatrem. Występowali wspólnie na scenie szkolnej i w [[Teatr Rapsodyczny|Teatrze Rapsodycznym]]. Związana na stałe ze scenami teatrów krakowskich. Zagrała 64 ważne role w spektaklach [[Mieczysław Kotlarczyk|Mieczysława Kotlarczyka]], Bronisława Dąbrowskiego, Władysława Krzemińskiego, Konrada Swinarskiego, Józefa Szajny, Jerzego Jarockiego, Zygmunta Hübnera. Grała na scenie kabaretu w Jamie Michalika w latach 1960-1980. Pedagog w krakowskiej PWST. Przez 40 lat prowadziła zajęcia kolejno z piosenki, wiersza oraz kultury bycia, wykształciła ok. 580 aktorów.
  
 
== Związki z Karolem Wojtyłą/Janem Pawłem II ==
 
== Związki z Karolem Wojtyłą/Janem Pawłem II ==
 
===Lata szkolne w Wadowicach===
 
===Lata szkolne w Wadowicach===
−
Ojciec Haliny - Jan Królikiewicz - w 1934 r. został dyrektorem męskiego gimnazjum im. Marcina Wadowity w [[Wadowice|Wadowicach]], do którego uczęszczał [[Jan Paweł II|Karol Wojtyła]]. Halina - uczennica równoległej klasy w żeńskim gimnazjum im. Jadwigi Mościckiej spotkała się z Wojtyłą w koedukacyjnym [[szkolne kółko dramatyczne|szkolnym kółku dramatycznym]]. W latach 1934-1938 kółko dało wiele przedstawień, z czego najważniejsze były: ''Antygona'' Sofoklesa, ''Balladyna'' Juliusza Słowackiego i ''Śluby panieńskie'' Aleksandra Fredry. Halina Kwiatkowska i Karol Wojtyła grali zawsze główne role. "Antygonę" papież Jan Paweł II wspominał podczas spotkania z wiernymi w [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/709/pkt/5/pos/14/haslo/Kr%C3%B3likiewicz%C3%B3wna-Kwiatkowska+Halina%2C+aktorka Wadowicach w 1999 r.] W spektaklu "Balladyna" [Jan Paweł II|Wojtyła]] zagrał podwójną rolę: Kirkora i Kostryna, gdy jeden z kolegów w ramach kary nie mógł wziąć udziału w przedstawieniu. Mimo braku próby zagrał tę rolę bezbłędnie, nie zmieniając ani wersu i dokładnie wiedząc gdzie i kiedy powinien znaleźć się na scenie. "Śluby panieńskie" przygotowywano z wielką dbałością o scenografię i kostiumy, które wypożyczono aż z [[Kraków|Krakowa]]. Ze spektaklem tym kółko teatralne jeździło po okolicznych szkołach.
 
−
Członkowie [[szkolne kółko dramatyczne|szkolnego kółka dramatycznego]] interesowali się teatrem także poza próbami. Czytali recenzje w ''Wiadomościach literackich'', ''Ilustrowanym Kurierze Codziennym''. Jeździli do Krakowa na przedstawienia Teatru im. Słowackiego, gdzie [http://www.culture.pl/baza-teatr-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/juliusz-osterwa Juliusz Osterwa] organizował przedstawienia dla młodzieży.
 
  
−
Biorą udział w konkursach recytatorskich. Halina i Karol, jak i cała szkoła, uczestniczyli w wieczorze poetyckim [http://www.projektszpilki.pl/biografie.php?i=9 Kazimiery Rychterówny], wielkiej w latach przedwojennych aktorki. Oboje zachwyceni występem ośmielili się pójść za kulisy i poprosić ją o to, by została jurorem w ich szkolnym konkursie recytatorskim. Zauroczona dwójką młodych pasjonatów Rychterówna pojawiła się w Wadowicach gdy zarówno Halina, jak i Karol startowali w konkursie. Wojtyła recytował "Promethidiona" [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]], a Halina "Deszcz jesienny" Staffa. Laur zwycięzcy otrzymała Halina, która wspomina, że po latach jeszcze Karol będący już Janem Pawłem II "za każdym razem śmiał się, groził mi palcem i mówił „Tyś mnie wtedy pokonała”.
+
Ojciec Haliny - Jan Królikiewicz - w [[1934]] r. został dyrektorem męskiego [[Gimnazjum im. Marcina Wadowity]] w [[Wadowice|Wadowicach]], do którego [[dzieciństwo Karola Wojtyły|uczęszczał Karol Wojtyła]]. Halina - uczennica równoległej klasy w żeńskim gimnazjum im. Jadwigi Mościckiej spotkała się z Wojtyłą w koedukacyjnym [[szkolne kółko dramatyczne|szkolnym kółku dramatycznym]]. W latach 1934-1938 kółko dało wiele przedstawień, z czego najważniejsze były: ''Antygona'' Sofoklesa, ''Balladyna'' Juliusza Słowackiego i ''Śluby panieńskie'' Aleksandra Fredry. Halina Kwiatkowska i Karol Wojtyła grali zawsze główne role. "Antygonę" papież Jan Paweł II wspominał podczas spotkania z wiernymi w [http://www.nauczaniejp2.pl/dokumenty/wyswietl/id/709/pkt/5/pos/14/haslo/Kr%C3%B3likiewicz%C3%B3wna-Kwiatkowska+Halina%2C+aktorka Wadowicach w 1999 r.] W spektaklu "Balladyna" Wojtyła zagrał podwójną rolę: Kirkora i Kostryna, gdy jeden z kolegów w ramach kary nie mógł wziąć udziału w przedstawieniu. Mimo braku próby zagrał tę rolę bezbłędnie, nie zmieniając ani wersu i dokładnie wiedząc gdzie i kiedy powinien znaleźć się na scenie. "Śluby panieńskie" przygotowywano z wielką dbałością o scenografię i kostiumy, które wypożyczono aż z [[Kraków|Krakowa]]. Ze spektaklem tym kółko teatralne jeździło po okolicznych szkołach.
  
−
Halina Kwiatkowska wspomina też jak wielkim sercem wykazał się młody Karol odwiedzając chorą na gruźlicę koleżankę - Zosie Grzybkównę, którą podtrzymywał na duchu i przygotowywał na te najgorsze chwile.
+
Członkowie szkolnego kółka dramatycznego interesowali się teatrem także poza próbami. Czytali recenzje w ''Wiadomościach literackich'', ''Ilustrowanym Kurierze Codziennym''. Jeździli do Krakowa na przedstawienia Teatru im. Słowackiego, gdzie [[Juliusz Osterwa]] organizował przedstawienia dla młodzieży. Brali udział w konkursach recytatorskich. Halina i Karol, jak i cała szkoła, uczestniczyli w wieczorze poetyckim [http://www.projektszpilki.pl/biografie.php?i=9 Kazimiery Rychterówny], wielkiej w latach przedwojennych aktorki. Oboje zachwyceni występem ośmielili się pójść za kulisy i poprosić ją o to, by została jurorem w ich szkolnym konkursie recytatorskim. Zauroczona dwójką młodych pasjonatów Rychterówna pojawiła się w Wadowicach gdy zarówno Halina, jak i Karol startowali w konkursie. Wojtyła recytował "Promethidiona" [[Cyprian Kamil Norwid|Norwida]], a Halina "Deszcz jesienny" Staffa. Laur zwycięzcy otrzymała Halina, która wspomina, że po latach jeszcze Karol będący już Janem Pawłem II "za każdym razem śmiał się, groził mi palcem i mówił „Tyś mnie wtedy pokonała”.
  
−
W 1938 r. oboje zdali maturę. Dla wszystkich było oczywistym, że będą podążać drogą aktorstwa, jednak rodziny przekonały ich, że aby zostać dobrym aktorem trzeba mieć też bardzo dobrą wiedzę ogólną o świecie, literaturze, historii, filozofii. Stad też oboje znaleźli się na I roku polonistyki [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]].
+
W 1938 oboje zdali maturę. Dla wszystkich było oczywistym, że będą podążać drogą aktorstwa, jednak rodziny przekonały ich, że aby zostać dobrym aktorem trzeba mieć też bardzo dobrą wiedzę ogólną o świecie, literaturze, historii, filozofii. Stąd też oboje znaleźli się na I roku polonistyki [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]].
  
 
===Lata studenckie i wojenne w Krakowie===
 
===Lata studenckie i wojenne w Krakowie===
  
−
Na roku z nimi byli także m.in.: Wojciech Żukrowski, Tadeusz Hołuj, [[Juliusz Kydryński]], Marian Pankowski, Jerzy Lau, [[Tadeusz Kwiatkowski]].  
+
Halina Kwiatkowska była na roku z Karolem Wojtyłą. Razem z nimi uczyli się także m.in.: Wojciech Żukrowski, Tadeusz Hołuj, [[Juliusz Kydryński]], Marian Pankowski, Jerzy Lau, [[Tadeusz Kwiatkowski]]. Często organizowali wieczorki poetyckie, na których czytali swoje prace i poezję współczesną. Karol zawsze czytał tylko swoje wiersze, które niespecjalnie podobały się innym studentom. Uważali, że są zbyt staroświeckie, choć zawsze miały bardzo mocną, głęboką filozoficzną tezę. Pod koniec I roku biorą udział w biletowanym wieczorze literackim pt. [["Drogą topolowy most"]] w budynku krakowskiego Domu Katolickiego (obecnie filharmonia). Halina widziała przedstawienie [[''Kawaler księżycowy'']] [[Studio 39|Studia 39]] w Krakowie, z rolą Byka graną przez Karola Wojtyłę.
−
Często organizowali wieczorki poetyckie, na których czytali swoje prace i poezję współczesną. Karol zawsze czytał tylko swoje wiersze, które niespecjalnie podobały się innym studentom. Uważali, że są zbyt staroświeckie, choć zawsze miały bardzo mocną, głęboką filozoficzną tezę. Pod koniec I roku biorą udział w biletowanym wieczorze literackim pt. [["Drogą topolowy most"]] w budynku krakowskiego Domu Katolickiego (obecnie filharmonia). Halina widziała przedstawienie [[''Kawaler księżycowy'']] [[Studio 39|Studia 39]] w Krakowie, z rolą Byka graną przez Karola Wojtyłę.
+
 +
Po wybuchu wojny Halina wróciła do [[Wadowice|Wadowic]], ale często przyjeżdżała do [[Kraków|Krakowa]], gdzie miała licznych przyjaciół. Pokonywała zieloną granicę i przewoziła m.in. korespondencję między [[Mieczysław Kotlarczyk|Mieczysławem Kotlarczykiem]] a Karolem Wojtyłą. ''Właśnie w tej korespondencji tkwiły zapowiedź i zalążek Teatru Słowa, o którym obaj marzyli. Listy Lolka zachowały się do dziś - pełne nadziei i planów związanych z przyszłym polskim teatrem.'' <ref>Halina Kwiatkowska, ''Wielki kolega'', Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003, s. 48</ref>
 +
 
 +
W 1941 Halina zamieszkała ponownie w [[Kraków|Krakowie]] udzielając lekcji na tajnych gimnazjalnych kompletach i włącza się w teatralne projekty Karola Wojtyły i [[Mieczysław Kotlarczyk|Mieczysława Kotlarczyka]], który też do [[Kraków|Krakowa]] w końcu się przeprowadza. Do aktorskiej trójki z [[Wadowice|Wadowic]] dołączają jeszcze: [[Danuta Michałowska]] i [[Krystyna Dębowska]]. Ta piątka przygotowała siedem podziemnych premier [[Teatr Rapsodyczny|Teatru Rapsodycznego]]. Próby odbywały się w mieszkaniu Karola na ul. Tynieckiej 10 zwanym ''katakumbami''.  Podczas przedstawienia "Pana Tadeusza" na Karola szczególną uwagę zwrócił [[Juliusz Osterwa]].
 +
 
 +
===Lata powojenne===
 +
 
 +
W [[1946]] roku Halina Kwiatkowska urodziła córkę, którą w kilka dni po [[Powołanie_kapłańskie_Jana_Pawła_II#Święcenia i prymicja|mszy prymicyjnej]] ochrzcił w domu Kwiatkowskich Karol Wojtyła. Był to pierwszy chrzest, jakiego udzielił jako kapłan.
  
−
Ponieważ Wojtyła znany był z bujnej, a nieujarzmionej nigdy czupryny, koledzy ułożyli o nim taki dwuwiersz:
+
[[teatr|Życie teatralne]] Krakowa zawsze interesowało Karola Wojtyłę. Co roku organizował spotkania wigilijne, tzw. opłatki dla aktorów w Kurii Krakowskiej. Był na premierze słynnych "Dziadów" [[Konrad Swinarski|Konrada Swinarskiego]], w których rolę grała Halina Kwiatkowska. W [[1975]] roku Kwiatkowska była świadkiem spotkania i niezwykle interesującej, jak wspomina, rozmowy Karola Wojtyły z Konradem Swinarskim o historii świata, literatury, literatury romantycznej, o mesjanizmie, "Dziadach" i przedstawieniu.  
−
''Młodym rybom brak podniebień czy Wojtyła ma już grzebień?''
 
−
 
−
Gdy wybuchła wojna Halina wróciła do [[Wadowice|Wadowic]], ale często przyjeżdżała do [[Kraków|Krakowa]], gdzie miała licznych przyjaciół. Pokonywała zieloną granicę i przewoziła m.in. korespondencję między [[Mieczysław Kotlarczyk|Mieczysławem Kotlarczykiem]] a [[Jan Paweł II|Karolem Wojtyłą]]. ''Właśnie w tej korespondencji tkwiły zapowiedź i zalążek Teatru Słowa, o którym obaj marzyli. Listy Lolka zachowały się do dziś - pełne nadziei i planów związanych z przyszłym polskim teatrem.'' <ref>PRZYPIS "Wielki kolega"</ref>
 
  
−
W 1941 roku Halina zamieszkała ponownie w [[Kraków|Krakowie]] udzielając lekcji na tajnych gimnazjalnych kompletach i włącza się w teatralne projekty Karola Wojtyły i [[Mieczysław Kotlarczyk|Mieczysława Kotlarczyka]], który też do [[Kraków|Krakowa]] w końcu się przeprowadza. Do aktorskiej trójki z [[Wadowice|Wadowic]] dołączają jeszcze: [[Danuta Michałowska]] i [[Krystyna Dębowska]]. Ta piątka przygotowała siedem podziemnych premier [[Teatr Rapsodyczny|Teatru Rapsodycznego]]. Próby odbywały się w mieszkaniu [[Jan Paweł II|Karola]] na ul. Tynieckiej 10 zwanym ''katakumbami''.  Podczas przedstawienia "Pana Tadeusza" na Karola szczególną uwagę zwrócił [[Juliusz Osterwa]]. Reżysera zachwyciła głębia i dojrzałość młodego aktora, a także trwanie w skupieniu mimo hałasu niemieckiej "szczekaczki" za oknem.  
+
Halina Kwiatkowska twierdzi, że posiadała rękopis dramatu "Hiob" - niestety zaginął. W 1978 otrzymała maszynopis dramatu "[[Przed sklepem jubilera]]", który wspólnie z Jerzym Bińczyckim i Tadeuszem Malakiem odczytała w Klubie Literatów po raz pierwszy publicznie.
  
−
W 1942 r. Karol Wojtyła poinformował przyjaciół, że zaczyna studiować teologię. [[Tadeusz Kudliński]], opiekun [[Teatr Rapsodyczny|Teatru Rapsodycznego]] starał się odwieść Karol od tego pomysłu odbywając z nim długą, nocą rozmowę. Podobno powoływał się nawet na przypowieść o talentach, które należy mnożyć, wierzył bowiem, że Karol ma nieprzeciętny talent aktorski. Być może pod wpływem wspominanej przez Halinę Kwiatkowską rozmowy, Karol odstąpił od pomysłu wstąpienia do klasztoru karmelitów bosych, a wybrał kapłaństwo świeckie. Brał jednak jeszcze udział w próbach i wszystkich siedmiu przedstawieniach [[Teatr Rapsodyczny|Teatru Rapsodycznego]].
+
Karol Wojtyła utrzymywał kontakt z przyjaciółmi. Pojawił się w Wadowicach na dziesięcioleciu matury w [[1948]], nie opuszczał spotkań kolegów polonistów, ani jubileuszy Teatru Rapsodycznego. Halina Kwiatkowska zorganizowała trzy jubileusze matury gdy Karol Wojtyła był już Papieżem. 50-lecie ([[1988]]) w [[Rzym|Rzymie]] oraz 55- ([[1994]]) i 60-lecie ([[1998]]) w [[Castel Gandolfo]]. Ostatnie spotkanie z wadowickimi przyjaciółmi z lat szkolnym miało miejsce w [[Kraków|Krakowie]] w [[2002]] roku podczas [[Pielgrzymka zagraniczna (98)|ostatniej pielgrzymki do Polski]]. Pamiętał o każdym nauczycielu bądź przyjacielu z lat młodości: "na każdym z pogrzebów odczytywano list od Karola Wojtyły z serdecznymi wspomnieniami o zmarłym. Przysyłał je zawsze, najpierw jako ksiądz, potem biskup, arcybiskup, wreszcie papież Jan Paweł II."
  
−
===Lata powojenne===
+
Halina Kwiatkowska brała udział w prywatnych audiencjach m.in. w [[1979]] w [[Castel Gandolfo]], w [[1985]] w [[Watykan|Watykanie]]; W latach dziewięćdziesiątych wzięła udział w audycji niemieckiej telewizji w Kolonii o podziemnym [[Teatr Rapsodyczny|Teatrze Rapsodycznym]] oraz w nagraniu włoskiej telewizji RAI UNO z okazji dwudziestolecia pontyfikatu w [[1998]] roku.
  
−
W 1946 r. Halina urodziła córkę, którą w kilka dni po mszy prymicyjnej ochrzcił w domu Kwiatkowskich Karol Wojtyła. Był to jego pierwszy chrzest.
+
== Halina Kwiatkowska o Karolu Wojtyle/Janie Pawle II ==
  
−
Życie teatralne Krakowa zawsze interesowało Karola Wojtyłę. Co roku organizował spotkania wigilijne, tzw. opłatki dla aktorów w Kurii Krakowskiej. Był na premierze słynnych "Dziadów" [[Konrad Swinarski|Konrada Swinarskiego]], w których rolę grała Halina Kwiatkowska. W 1975 r. była świadkiem spotkania i niezwykle interesującej, jak wspomina, rozmowy Karola Wojtyły z Konradem Swinarskim o historii świata, literatury, literatury romantycznej, o mesjanizmie, "Dziadach" i przedstawieniu. Halina Kwiatkowska twierdzi, że posiadała rękopis dramatu "Hiob" - niestety zaginął. W 1978 r. otrzymała maszynopis dramatu "Przed sklepem jubilera", który wspólnie z Jerzym Bińczyckim i Tadeuszem Malakiem odczytała w Klubie Literatów po raz pierwszy publicznie.
+
{{Cytat box
 +
|cytat  = Wojtyła nigdy nie pozwalał odpisywać zadań, ale miał wielką cierpliwość do tłumaczenia danego tematu koledze, który nie umiał sobie poradzić. Cieszył się szacunkiem u swoich kolegów.
 +
|źródło = Halina Kwiatkowska, ''Wielki kolega'', Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003
 +
|width  =
 +
|align  =
 +
}}
  
−
Karol Wojtyła utrzymywał kontakt z przyjaciółmi. Pojawił się w Wadowicach na dziesięcioleciu matury w 1948 r., nie opuszczał spotkań kolegów polonistów, ani jubileuszy Teatru Rapsodycznego. Halina Kwiatkowska zorganizowała trzy jubileusze matury gdy Karol Wojtyła był już Papieżem. 50-lecie (1988 r.) w [[Rzym|Rzymie]] oraz 55- (1994 r.) i 60-lecie (1998 r.) w [[Castel Gandolfo]]. Ostatnie spotkanie z wadowickimi przyjaciółmi z lat szkolnym miało miejsce w [[Kraków|Krakowie]] w 2002 r. podczas ostatniej pielgrzymki do [[Podróże apostolskie Jana Pawła II|Polski]]. Pamiętał o każdym nauczycielu bądź przyjacielu z lat młodości: "na każdym z pogrzebów odczytywano list od Karola Wojtyły z serdecznymi wspomnieniami o zmarłym. Przysyłał je zawsze, najpierw jako ksiądz, potem biskup, arcybiskup, wreszcie papież Jan Paweł II."
+
{{Cytat box
 +
|cytat  = Wesoły, bardzo koleżeński, pierwszy niosący pociechę w nieszczęściu, w chorobie, uprawiający sporty, zasadniczość była Mu zupełnie obca. A przecież czuło się zawsze, że ma w jakiś sposób niedostępny swój świat myśli, że jest głęboko religijny, że umie najwięcej z nas wszystkich, że czyta trudne filozoficzne książki, które znudziły by nas już po kilku stronach, że uczy się i nie traci na próżno ani momentu.
 +
|źródło = Halina Kwiatkowska, ''Wielki kolega'', Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003
 +
|width  =
 +
|align  =
 +
}}
  
−
Halina Kwiatkowska brała udział w prywatnych audiencjach m.in. w 1979 r. w [[Castel Gandolfo]], w 1985 r. w [[Watykan|Watykanie]]; W latach dziewięćdziesiątych wzięła udział w audycji niemieckiej telewizji w Kolonii o podziemnym [[Teatr Rapsodyczny|Teatrze Rapsodycznym]] oraz w nagraniu włoskiej telewizji RAI UNO z okazji dwudziestolecia pontyfikatu w 1998 r.
+
{{Cytat box
 +
|cytat  = Jakim aktorem był Karol Wojtyła? Każdy powierzony tekst atakował od strony intelektualnej, a potem, kiedy mieliśmy już widzów, jeszcze dociekliwiej zgłębiał, oprawiając w coraz to bardziej ascetyczną formę. To niezwykły przypadek, żeby młody aktor zamiast dążyć do wzbogacenia odgrywanej postaci, czynić ją coraz bardziej efektowniejszą, zupełnie z tego rezygnował na rzecz głębi i oszczędności wyrazu.
 +
|źródło = Halina Kwiatkowska, ''Wielki kolega'', Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003
 +
|width  =
 +
|align  =
 +
}}
  
−
== Wspomnienia o Karolu Wojtyle ==
+
{{Cytat box
 +
|cytat  = (...) miał przy sobie podobna do konduktorskiej torbę, którą zostawił w przedpokoju. Obok leżała paczuszka, owinięta w gruby, szary papier, który się nieco rozchylił. Zobaczyłyśmy z matką prowiant przygotowany na podróż - dwie grube kromki czarnego chleba, przełożone plasterkiem żółtej słoniny. Czasy nie były lekkie, ale udało nam się z mamą przygotować poczęstunek dla gości - przepakowałyśmy więc prowiant księdzu, dodając trochę naszych skromnych smakołyków. Karol Wojtyła nigdy nie dbał o własne wygody (...).
 +
|źródło = Halina Kwiatkowska, ''Wielki kolega'', Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003
 +
|width  =  
 +
|align  =  
 +
}}
  
−
* „Wojtyła nigdy nie pozwalał odpisywać zadań, ale miał wielką cierpliwość do tłumaczenia danego tematu koledze, który nie umiał sobie poradzić. Cieszył się szacunkiem u swoich kolegów.”
+
{{Cytat box
−
* „Karol był chłopcem odrębnym. Polegało to na tym, że był no naprawdę niesłychanie pobożny i to zwracało uwagę, często leżą krzyżem w kaplicy Matki Boskiej, opowiadali chłopcy, że jak przychodzili do niego umówieni na wspólną naukę, to często czekali obok, a on w następnym pokoju głośno jeszcze kończył się modlić."
+
  |cytat = On miał ostatnią operację tchawicy w klinice Gemelli, potem na swoje postanowienie przeniesiono go do jego siedziby z tym sławnym oknem, rozeszła się wiadomość, że on się w tym oknie pokaże, te wszystkie tłumy spod kliniki przeniosły się pod tę jego siedzibę i rzeczywiście on się ukazał w oknie, było słońce i na pewno przygotował się do jakiegoś zdania, bo już mówiono, że on potrafi już coś powiedzieć, ale on stał w tym oknie i nie mógł powiedzieć ani słowa, nie mógł niczego wykrztusić, on aktor stał niemo, patrzył na tę publiczność swoja kochającą go i wycofał się. Zamknięto to okno, nastała cisza.
−
* „Wesoły, bardzo koleżeński, pierwszy niosący pociechę w nieszczęściu, w chorobie, uprawiający sporty, zasadniczość była Mu zupełnie obca. A przecież czuło się zawsze, że ma w jakiś sposób niedostępny swój świat myśli, że jest głęboko religijny, że umie najwięcej z nas wszystkich, że czyta trudne filozoficzne książki, które znudziły by nas już po kilku stronach, że uczy się i nie traci na próżno ani momentu”
+
|źródło = Halina Kwiatkowska, ''Wielki kolega'', Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003
−
* „Jakim aktorem był Karol Wojtyła? Każdy powierzony tekst atakował od strony intelektualnej, a potem, kiedy mieliśmy już widzów, jeszcze dociekliwiej zgłębiał, oprawiając w coraz to bardziej ascetyczną formę. To niezwykły przypadek, żeby młody aktor zamiast dążyć do wzbogacenia odgrywanej postaci, czynić ją coraz bardziej efektowniejszą, zupełnie z tego rezygnował na rzecz głębi i oszczędności wyrazu.”
+
|width  =
−
* „Pierwszą pielgrzymkę w 1979 roku zapamiętałam w szczególny sposób, bo my wtedy w jarzmie komunistycznych rządów mieliśmy głowy opuszczone do ziemi, znękani i stal się cud, bo on te nasze głowy potrafił podnieść do góry. Tego nigdy nie zapomnę. To mnie zawsze wzrusza jak o tym mówię.”  
+
|align  =
−
* "Po sesji na tablicy ogłoszeń w naszym Gołębinku" (przy ul. Gołębiej 20), gdzie odbywała się większość wykładów polonistyki, ukazał się plan na następny, drugi rok studiów, 1939/40. To wtedy Karol, zapoznawszy się z treścią programu, przejechał po nim palcem i mruknął do siebie: ''Nie, to nie jest to''... "
+
}}
−
* "Karol Wojtyła był utalentowanym aktorem o wspaniałej pamięci, pięknym głosie i nienagannej dykcji. Cechowała go też, jak i w życiu, pewna odrębność, którą trudno określić. W miarę prób i granych spektakli nie rozbudowywał swej roli aktorskimi szczegółami, wręcz przeciwnie, budował postać w coraz bardziej ascetyczny sposób, dążąc do przekazania jej głębi."
 
−
* "(...) miał przy sobie podobna do konduktorskiej torbę, którą zostawił w przedpokoju. Obok leżała paczuszka, owinięta w gruby, szary papier, który się nieco rozchylił. Zobaczyłyśmy z matką prowiant przygotowany na podróż - dwie grube kromki czarnego chleba, przełożone plasterkiem żółtej słoniny. Czasy nie były lekkie, ale udało nam się z mamą przygotować poczęstunek dla gości - przepakowałyśmy więc prowiant księdzu, dodając trochę naszych skromnych smakołyków. Karol Wojtyła nigdy nie dbał o własne wygody (...)."
 
−
* "On miał ostatnią operację tchawicy w klinice Gemelli, potem na swoje postanowienie przeniesiono go do jego siedziby z tym sławnym oknem, rozeszła się wiadomość, że on się w tym oknie pokaże, te wszystkie tłumy spod kliniki przeniosły się pod tę jego siedzibę i rzeczywiście on się ukazał w oknie, było słońce i na pewno przygotował się do jakiegoś zdania, bo już mówiono, że on potrafi już coś powiedzieć, ale on stał w tym oknie i nie mógł powiedzieć ani słowa, nie mógł niczego wykrztusić, on aktor stał niemo, patrzył na tę publiczność swoja kochającą go i wycofał się. Zamknięto to okno, nastała cisza.”
 
  
 
== Spektakle ==
 
== Spektakle ==
Linia 63: Linia 82:
  
  
 +
== Przypisy ==
 
{{ Przypisy }}
 
{{ Przypisy }}
 +
  
  
Linia 82: Linia 103:
  
 
[[Danuta Michałowska]]  
 
[[Danuta Michałowska]]  
 +
 
[[Mieczysław Kotlarczyk]]  
 
[[Mieczysław Kotlarczyk]]  
−
[[Juliusz Kydryński]]  
+
 
 +
[[Juliusz Kydryński]]
 +
 
[[Tadeusz Kudliński]]  
 
[[Tadeusz Kudliński]]  
 +
 
[[Tadeusz Kwiatkowski]]  
 
[[Tadeusz Kwiatkowski]]  
−
[[Krystyna Dębowska]]  
+
 
 +
[[Krystyna Dębowska]]
 +
 
[[Teatr Rapsodyczny]]
 
[[Teatr Rapsodyczny]]
 +
 +
{{DEFAULTSORT:Kwiatkowska, Halina}}
 +
[[Kategoria:Aktorzy]]

Aktualna wersja na dzień 21:42, 18 lip 2014

Halina Kwiatkowska z domu Królikiewiczówna (ur. 25 kwietnia 1921 w Bochni) – polska aktorka, pedagog, podróżniczka. Rozpoczęła studia na wydziale polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, przerwane z powodu wybuchu II wojny światowej. Żona pisarza Tadeusza Kwiatkowskiego, z którym ma córkę Monikę Katarzynę Wysogląd-Majewską. Przez 72 lata przyjaźniła się z papieżem Janem Pawłem II, z którym w latach szkolnych i studenckich dzieliła pasję teatrem. Występowali wspólnie na scenie szkolnej i w Teatrze Rapsodycznym. Związana na stałe ze scenami teatrów krakowskich. Zagrała 64 ważne role w spektaklach Mieczysława Kotlarczyka, Bronisława Dąbrowskiego, Władysława Krzemińskiego, Konrada Swinarskiego, Józefa Szajny, Jerzego Jarockiego, Zygmunta Hübnera. Grała na scenie kabaretu w Jamie Michalika w latach 1960-1980. Pedagog w krakowskiej PWST. Przez 40 lat prowadziła zajęcia kolejno z piosenki, wiersza oraz kultury bycia, wykształciła ok. 580 aktorów.

Związki z Karolem Wojtyłą/Janem Pawłem II

Lata szkolne w Wadowicach

Ojciec Haliny - Jan Królikiewicz - w 1934 r. został dyrektorem męskiego Gimnazjum im. Marcina Wadowity w Wadowicach, do którego uczęszczał Karol Wojtyła. Halina - uczennica równoległej klasy w żeńskim gimnazjum im. Jadwigi Mościckiej spotkała się z Wojtyłą w koedukacyjnym szkolnym kółku dramatycznym. W latach 1934-1938 kółko dało wiele przedstawień, z czego najważniejsze były: Antygona Sofoklesa, Balladyna Juliusza Słowackiego i Śluby panieńskie Aleksandra Fredry. Halina Kwiatkowska i Karol Wojtyła grali zawsze główne role. "Antygonę" papież Jan Paweł II wspominał podczas spotkania z wiernymi w Wadowicach w 1999 r. W spektaklu "Balladyna" Wojtyła zagrał podwójną rolę: Kirkora i Kostryna, gdy jeden z kolegów w ramach kary nie mógł wziąć udziału w przedstawieniu. Mimo braku próby zagrał tę rolę bezbłędnie, nie zmieniając ani wersu i dokładnie wiedząc gdzie i kiedy powinien znaleźć się na scenie. "Śluby panieńskie" przygotowywano z wielką dbałością o scenografię i kostiumy, które wypożyczono aż z Krakowa. Ze spektaklem tym kółko teatralne jeździło po okolicznych szkołach.

Członkowie szkolnego kółka dramatycznego interesowali się teatrem także poza próbami. Czytali recenzje w Wiadomościach literackich, Ilustrowanym Kurierze Codziennym. Jeździli do Krakowa na przedstawienia Teatru im. Słowackiego, gdzie Juliusz Osterwa organizował przedstawienia dla młodzieży. Brali udział w konkursach recytatorskich. Halina i Karol, jak i cała szkoła, uczestniczyli w wieczorze poetyckim Kazimiery Rychterówny, wielkiej w latach przedwojennych aktorki. Oboje zachwyceni występem ośmielili się pójść za kulisy i poprosić ją o to, by została jurorem w ich szkolnym konkursie recytatorskim. Zauroczona dwójką młodych pasjonatów Rychterówna pojawiła się w Wadowicach gdy zarówno Halina, jak i Karol startowali w konkursie. Wojtyła recytował "Promethidiona" Norwida, a Halina "Deszcz jesienny" Staffa. Laur zwycięzcy otrzymała Halina, która wspomina, że po latach jeszcze Karol będący już Janem Pawłem II "za każdym razem śmiał się, groził mi palcem i mówił „Tyś mnie wtedy pokonała”.

W 1938 oboje zdali maturę. Dla wszystkich było oczywistym, że będą podążać drogą aktorstwa, jednak rodziny przekonały ich, że aby zostać dobrym aktorem trzeba mieć też bardzo dobrą wiedzę ogólną o świecie, literaturze, historii, filozofii. Stąd też oboje znaleźli się na I roku polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Lata studenckie i wojenne w Krakowie

Halina Kwiatkowska była na roku z Karolem Wojtyłą. Razem z nimi uczyli się także m.in.: Wojciech Żukrowski, Tadeusz Hołuj, Juliusz Kydryński, Marian Pankowski, Jerzy Lau, Tadeusz Kwiatkowski. Często organizowali wieczorki poetyckie, na których czytali swoje prace i poezję współczesną. Karol zawsze czytał tylko swoje wiersze, które niespecjalnie podobały się innym studentom. Uważali, że są zbyt staroświeckie, choć zawsze miały bardzo mocną, głęboką filozoficzną tezę. Pod koniec I roku biorą udział w biletowanym wieczorze literackim pt. "Drogą topolowy most" w budynku krakowskiego Domu Katolickiego (obecnie filharmonia). Halina widziała przedstawienie ''Kawaler księżycowy'' Studia 39 w Krakowie, z rolą Byka graną przez Karola Wojtyłę.

Po wybuchu wojny Halina wróciła do Wadowic, ale często przyjeżdżała do Krakowa, gdzie miała licznych przyjaciół. Pokonywała zieloną granicę i przewoziła m.in. korespondencję między Mieczysławem Kotlarczykiem a Karolem Wojtyłą. Właśnie w tej korespondencji tkwiły zapowiedź i zalążek Teatru Słowa, o którym obaj marzyli. Listy Lolka zachowały się do dziś - pełne nadziei i planów związanych z przyszłym polskim teatrem. [1]

W 1941 Halina zamieszkała ponownie w Krakowie udzielając lekcji na tajnych gimnazjalnych kompletach i włącza się w teatralne projekty Karola Wojtyły i Mieczysława Kotlarczyka, który też do Krakowa w końcu się przeprowadza. Do aktorskiej trójki z Wadowic dołączają jeszcze: Danuta Michałowska i Krystyna Dębowska. Ta piątka przygotowała siedem podziemnych premier Teatru Rapsodycznego. Próby odbywały się w mieszkaniu Karola na ul. Tynieckiej 10 zwanym katakumbami. Podczas przedstawienia "Pana Tadeusza" na Karola szczególną uwagę zwrócił Juliusz Osterwa.

Lata powojenne

W 1946 roku Halina Kwiatkowska urodziła córkę, którą w kilka dni po mszy prymicyjnej ochrzcił w domu Kwiatkowskich Karol Wojtyła. Był to pierwszy chrzest, jakiego udzielił jako kapłan.

Życie teatralne Krakowa zawsze interesowało Karola Wojtyłę. Co roku organizował spotkania wigilijne, tzw. opłatki dla aktorów w Kurii Krakowskiej. Był na premierze słynnych "Dziadów" Konrada Swinarskiego, w których rolę grała Halina Kwiatkowska. W 1975 roku Kwiatkowska była świadkiem spotkania i niezwykle interesującej, jak wspomina, rozmowy Karola Wojtyły z Konradem Swinarskim o historii świata, literatury, literatury romantycznej, o mesjanizmie, "Dziadach" i przedstawieniu.

Halina Kwiatkowska twierdzi, że posiadała rękopis dramatu "Hiob" - niestety zaginął. W 1978 otrzymała maszynopis dramatu "Przed sklepem jubilera", który wspólnie z Jerzym Bińczyckim i Tadeuszem Malakiem odczytała w Klubie Literatów po raz pierwszy publicznie.

Karol Wojtyła utrzymywał kontakt z przyjaciółmi. Pojawił się w Wadowicach na dziesięcioleciu matury w 1948, nie opuszczał spotkań kolegów polonistów, ani jubileuszy Teatru Rapsodycznego. Halina Kwiatkowska zorganizowała trzy jubileusze matury gdy Karol Wojtyła był już Papieżem. 50-lecie (1988) w Rzymie oraz 55- (1994) i 60-lecie (1998) w Castel Gandolfo. Ostatnie spotkanie z wadowickimi przyjaciółmi z lat szkolnym miało miejsce w Krakowie w 2002 roku podczas ostatniej pielgrzymki do Polski. Pamiętał o każdym nauczycielu bądź przyjacielu z lat młodości: "na każdym z pogrzebów odczytywano list od Karola Wojtyły z serdecznymi wspomnieniami o zmarłym. Przysyłał je zawsze, najpierw jako ksiądz, potem biskup, arcybiskup, wreszcie papież Jan Paweł II."

Halina Kwiatkowska brała udział w prywatnych audiencjach m.in. w 1979 w Castel Gandolfo, w 1985 w Watykanie; W latach dziewięćdziesiątych wzięła udział w audycji niemieckiej telewizji w Kolonii o podziemnym Teatrze Rapsodycznym oraz w nagraniu włoskiej telewizji RAI UNO z okazji dwudziestolecia pontyfikatu w 1998 roku.

Halina Kwiatkowska o Karolu Wojtyle/Janie Pawle II

Wojtyła nigdy nie pozwalał odpisywać zadań, ale miał wielką cierpliwość do tłumaczenia danego tematu koledze, który nie umiał sobie poradzić. Cieszył się szacunkiem u swoich kolegów.
— Halina Kwiatkowska, Wielki kolega, Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003


Wesoły, bardzo koleżeński, pierwszy niosący pociechę w nieszczęściu, w chorobie, uprawiający sporty, zasadniczość była Mu zupełnie obca. A przecież czuło się zawsze, że ma w jakiś sposób niedostępny swój świat myśli, że jest głęboko religijny, że umie najwięcej z nas wszystkich, że czyta trudne filozoficzne książki, które znudziły by nas już po kilku stronach, że uczy się i nie traci na próżno ani momentu.
— Halina Kwiatkowska, Wielki kolega, Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003


Jakim aktorem był Karol Wojtyła? Każdy powierzony tekst atakował od strony intelektualnej, a potem, kiedy mieliśmy już widzów, jeszcze dociekliwiej zgłębiał, oprawiając w coraz to bardziej ascetyczną formę. To niezwykły przypadek, żeby młody aktor zamiast dążyć do wzbogacenia odgrywanej postaci, czynić ją coraz bardziej efektowniejszą, zupełnie z tego rezygnował na rzecz głębi i oszczędności wyrazu.
— Halina Kwiatkowska, Wielki kolega, Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003


(...) miał przy sobie podobna do konduktorskiej torbę, którą zostawił w przedpokoju. Obok leżała paczuszka, owinięta w gruby, szary papier, który się nieco rozchylił. Zobaczyłyśmy z matką prowiant przygotowany na podróż - dwie grube kromki czarnego chleba, przełożone plasterkiem żółtej słoniny. Czasy nie były lekkie, ale udało nam się z mamą przygotować poczęstunek dla gości - przepakowałyśmy więc prowiant księdzu, dodając trochę naszych skromnych smakołyków. Karol Wojtyła nigdy nie dbał o własne wygody (...).
— Halina Kwiatkowska, Wielki kolega, Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003


On miał ostatnią operację tchawicy w klinice Gemelli, potem na swoje postanowienie przeniesiono go do jego siedziby z tym sławnym oknem, rozeszła się wiadomość, że on się w tym oknie pokaże, te wszystkie tłumy spod kliniki przeniosły się pod tę jego siedzibę i rzeczywiście on się ukazał w oknie, było słońce i na pewno przygotował się do jakiegoś zdania, bo już mówiono, że on potrafi już coś powiedzieć, ale on stał w tym oknie i nie mógł powiedzieć ani słowa, nie mógł niczego wykrztusić, on aktor stał niemo, patrzył na tę publiczność swoja kochającą go i wycofał się. Zamknięto to okno, nastała cisza.
— Halina Kwiatkowska, Wielki kolega, Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003


Spektakle

wspólny udział Haliny Kwiatkowskiej i Karola Wojtyły:

  • 1941 (1 XI) - Król-Duch Juliusz Słowacki
  • 1942 (14 II) - Beniowski Juliusz Słowacki
  • 1942 (28 III) - Hymny Jan Kasprowicz
  • 1942 (22 V) - Godziny Wyspiańskiego
  • 1942 (3 X) - Portret artysty C.K. Norwid
  • 1942 (28 XI) - Pan Tadeusz Adam Mickiewicz
  • 1943 (16 III) - Samuel Zborowski Juliusz Slowacki

późniejsze spektakle


Przypisy

  1. ↑ Halina Kwiatkowska, Wielki kolega, Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003, s. 48


Bibliografia

  • Halina Kwiatkowska, Porachunki z pamięcią, Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2002. ISBN 8391558606 W bibliotece.jpg
  • Halina Kwiatkowska, Wielki kolega, Oficyna Wydawnicza Kwadrat, Kraków 2003. ISBN 8391558675 W bibliotece.jpg
  • Halina Kwiatkowska, Wzrastanie [w:] Młodzieńcze lata Karola Wojtyły, red. Juliusz Kydryński, Oficyna Cracovia, Kraków 1990, s. 35-41. ISBN 8300025405 W bibliotece.jpg

Linki zewnętrzne

Zobacz także

Danuta Michałowska

Mieczysław Kotlarczyk

Juliusz Kydryński

Tadeusz Kudliński

Tadeusz Kwiatkowski

Krystyna Dębowska

Teatr Rapsodyczny

Źródło: „http://www.wikijp2.pl/index.php?title=Halina_Kwiatkowska&oldid=9379”